موانع برقراری ارتباط بیمارمحور: تجارب بیماران مبتلا به سرطان، اعضای خانواده و پرستاران آن ها

شواهد نشان می دهد که پرستاران در برقراری ارتباط مبتنی بر نیازها، ترجیحات و فردی سازی ارتباط با بیماران خود ناموفق بوده و نارضایتی بیماران مهم ترین پیامد این مسئله است. این مطالعه برای تبیین موانع ارتباط بیمارمحور بر اساس تجارب بیماران مبتلا به سرطان، خانواده و پرستاران آن ها انجام شد.
این مطالعه به روش تحلیل محتوای قراردادی با 9 بیمار، 3 عضو خانواده و 5 پرستار در بخش های انکولوژی تبریز انجام شد. داده ها از طریق مصاحبه ی عمیق نیمه ساختاریافته به روش نمونه گیری هدفمند جمع آوری و به طور همزمان تحلیل شد. استحکام تجزیه وتحلیل داده ها به وسیله مشارکت کنندگان و کنترل خارجی کنترل گردید.
علیرغم تمایل پرستاران و بیماران به برقراری ارتباط بیمارمحور، عوامل بازدارنده ای آن را محدود می کرد. در زمینه ی سازمانی، موانعی چون ناهماهنگی حجم کار و زمان، فرهنگ سازمانی به شکل بی توجهی به نیاز پرستار و بیمار، روتین محوری به جای بیمارمحوری، شیف های اضافی و فقدان نظارت؛ و در زمینه ی روان شناختی، مشکلات عاطفی بیمار، ناشی از تشخیص سرطان و درمان های تهاجمی و حس آسیب پذیری در پرستاران ناشی از حس مخاطره آمیز بودن کار با بیمار مبتلا به سرطان از نظر جسمی و روانی مطرح بود. در زمینه ی فرهنگی- اجتماعی، غیرهمزبانی، جنسیت ناهماهنگ، بی سوادی و کم بودن سواد سلامت و تصورات غلط در مورد صمیمیت درمانی، از ارتباط بیمارمحور ممانعت می کرد.
برای ارتباط بیمارمحور، تغییر در فلسفه و فرهنگ حاکم بر محیط های مراقبتی ضروری است. پرستاران باید آموزش مناسب منطبق با نیازهای خود دریافت نمایند که در آن بر رویکردهای فلسفی کل نگر و بیمارمحور تاکید گردد. مدیران پرستاری باید علاوه بر نظارت بر عملکرد ارتباطی پرستاران به نیازهای شخصی و عاطفی آن ها نیز توجه نمایند.