بررسی اثر هوموسیستئین و آسپرین بر روی پارامترهای انعقاد و ضریب نفوذپذیری لخته در شرایط آزمایشگاهی

برخی مطالعات نشان داده اند که افزایش هوموسیستئین در خون، تغییراتی در سیستم انعقاد و فیبرینولیز ایجاد می نماید، ولی مکانیسم دقیق آن روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه ی غلظت های مختلف هوموسیستئین و آسپرین بر روی پارامترهای انعقاد و ضریب نفوذپذیری لخته در پلاسمای افراد سالم بود.

ابتدا پلاسمای غنی از هوموسیستئین (50، 100، 200 میکرومولار) و آسپرین (1، 10، 100 میلی گرم در لیتر) تهیه گردید و پس از انکوبه نمودن در 37 درجه ی سانتی گراد به مدت 24 ساعت، پارامترهای انعقاد به روش کدورت سنجی تعیین شدند. همچنین ضریب نفوذپذیری لخته تعیین گردید. از آزمون Student-t برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

اثر متقابل هوموسیستئین در غلظت 200 میکرومولار با آسپرین 100 میلی گرم در لیتر در زمان کل انعقاد (15/1 ± 00/820 ثانیه)، حداکثر سرعت انعقاد (003/0 ± 232/0) و ضریب نفوذپذیری لخته [151/0 ± (6-10 × 108/1)] نسبت به گروه هوموسیستئین با غلظت 200 میکرومولار به ترتیب برابر با 8/12 ± 0/555 ثانیه، 008/0 ± 258/0، 0381/0 ± (6-10 × 493/0) معنی دار بود. هوموسیستئین 200 میکرومولار همراه با آسپرین 1 میلی گرم در لیتر بر روی هیچ یک از شاخص ها اثر معنی داری نداشت. هوموسیستئین 100 میکرومولار با آسپرین 1 میلی گرم در لیتر در برابر هوموسیستئین 100 میکرومولار تنها در ضریب نفوذپذیری لخته [به ترتیب 071/0 ± (6-10 × 787/0) و 053/0 ± (6-10 × 636/0)] اثر معنی داری داشت.

آسپرین با مقادیر بیشتر از 1 میلی گرم در لیتر بر روی غلظت های بالاتر هوموسیستئین تاثیر بیشتری دارد، به طوری که با ایجاد وقفه در مرحله ی انعقاد، لخته دیرتر تشکیل می شود و با عملکردی که بر روی ساختار لخته دارد نفوذپذیری آن را افزایش می دهد.