بررسی فراوانی نسبی فلج عضله مایل فوقانی و مقایسه نتایج و عوارض روش های جراحی آن با دیگر استرابیسم های عمودی

فلج عضله مایل فوقانی متداول ترین علت استرابیسم فلجی است. هدف مطالعه تعیین و مقایسه فراوانی نسبی، علل، نتایج و عوارض روش های جراحی فلج عضله مایل فوقانی با دیگر استرابیسم های عمودی است.
این مطالعه گذشته نگر مقطعی بر روی پرونده 303 بیمار با استرابیسم عمودی طی سال های 1391-1378 انجام گرفت. زمان پیگیری 6 ماه بعد از جراحی در نظر گرفته شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه ای شامل 11 سوال استفاده شد.
در بین بیماران مورد مطالعه، 50 بیمار (5/16%) مبتلا به فلج مایل فوقانی (گروه الف) و 253 مورد سایر استرابیسم های عمودی بودند (گروه ب). شایع ترین علل استرابیسم عمودی در هر دو علل مادرزادی و تروما بود. میانگین سنی بیماران با علت مادرزادی در گروه الف 82/16 سال و گروه ب 81/12 سال و بیماران با علت تروما در گروه الف 63/24 سال و گروه ب 26/23 سال بود.60 % بیماران جراحی شده در گروه الف، یک مرحله جراحی داشتند در حالی که بیشتر بیماران گروه ب در دو مرحله جراحی شدند. بیشترین جراحی انجام گرفته در هر دو گروه رسس عضله مایل تحتانی بود. انحراف چشم در بیماران با فلج عضله مایل فوقانی 5/71% و در سایرین 8/77% اصلاح شده است. خونریزی زیر ملتحمه، دوبینی، عفونت ملتحمه در هر دو گروه شایع-ترین عوارض ایجاد شده بود.
به وسیله یک مرحله جراحی شامل رسس مایل تحتانی، انحراف چشم در بیشتر بیماران با فلج مایل فوقانی یا سایر استرابیسم های عمودی اصلاح می شود عوارض جدی به دنبال ندارد.