سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و خودکارآمدی در نوجوانان پسر شهرستان سنندج، 1391

رفتارهای ارتقادهنده سلامت به علت داشتن توانایی برای پیشگیری از ب یماری مزمن، کاهش بیماری زایی، بهبود کیفیت زندگی و کاهش بار مراقبت بهداشتی در جامعه از اهمیت خاصی برخوردار هستند. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و زیردامنه های آن در نوجوانان پسر و ارتباط آن ها با خودکارآمدی و مشخصات فردی- اجتماعی انجام شد. 14 سال مشغول به تحصیل در دبیرستان شهرستان - این مطالعه مقطعی با شرکت 760 نفر پسر 18 سنندج در سال 1391 و با روش نمونه گیری تصادفی انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه های سبک زندگی ارتقا دهنده جمع آوری گردید. برای تعیین ارتباط سبک زندگی ارتقادهنده سلامت Sherer سلامت نوجوانان و خودکارآمدی عمومی با خودکارآمدی و مشخصات فردی- اجتماعی از روش تحلیل رگرسیون خطی چند متغیره استفاده گردید. 15 سال بود. 88 درصد در مدارس دولتی و نیمه دولتی و 37 درصد در مقطع /6± میانگین سن نوجوانان پسر 1 3/ تحصیلی سال اول دبیرستان در حال تحصیل بودند. میانگین نمره کلی رفتارهای ارتقادهنده سلامت در نوجوانان پسر 49 3) میانگین / 4) و کم ترین (12 / بود. نوجوانان پسر در ابعاد درک زندگی و مسئولیت پذیری سلامت به ترتیب بیش ترین (00 نمره را داشتند. بین خودکارآمدی با سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و زیردامنه های آن همبستگی مثبت معنی داری وجود تحلیل رگرسیون خطی چندمتغیره نشان داد که بین متغیرهای خودکارآمدی، مقطع تحصیلی، شغل. (r=0/ 0 تا 2 / داشت (4 پدر و میزان درآمد با نمره کلی سبک زندگی ارتقادهنده سلامت ارتباط معنی داری وجود دارد. نتایج مطالعه نشان داد که نوجوانان معمولا به رفتارهای ارتقا دهنده سلامت مشغول هستند. علاوه بر خودکارآمدی، برخی از مشخصات فردی - اجتماعی نیز از پیشگویی کننده های رفتارهای ارتقا دهنده سلامت بودند. با توجه به اهمیت سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت در زندگ ی افراد و ت اثیری که خودکارآمدی و شرایط زندگی بر این رفتارها دارد و همچنین با در نظر گرفتن دوره نوجوانی به عنوان زیرساختی برای زندگی آینده افراد، لازم است تا راه کارهایی برای افزایش خودکارآمدی و ارتقا هرچه بیش تر سبک زندگی نوجوانان ارائه گردد.