موانع و محدودیت های استقرار سامانه پشتیبان تصمیم گیری در مدیریت و برنامه ریزی ترافیک شهر زنجان

بخشی از برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی حمل و نقل و ترافیک شهری است که به همراه برنامه ریزی بخش های کاربری اراضی، زیر ساخت ها و سایر بخش ها، بعد کالبدی برنامه ریزی جامع شهری را تشکیل می دهد. حمل و نقل در کنار مسکن، کار و گذران اوقات فراغت، به عنوان یکی از چهار عملکرد اساسی شهر قلمداد شده است، به گونه ای که زندگی شهری امروز را بدون آن نمی توان تصور نمود. روند رشد شتابان شهرها در جهان، توام با افزایش جمعیت در این شهرها، مشکلات متعددی از جمله معضل ترافیک را به وجود آورده است. از اینرو، این معضل یکی از چالش های اساسی فراروی برنامه ریزی شهری در اوایل قرن بیست و یکم بوده که دستیابی به توسعه شهری پایدار را تحت تاثیر خود قرار داده است. رابطه سیستمی برنامه ریزی حمل و نقل و برنامه ریزی شهری از دیدگاه مدیریت شهری معاصر می بایست پراهمیت تلقی گردد. سامانه ترافیک به عنوان بخشی از فعالیت های شهری بیان کننده پویایی و حیات یک مجموعه شهری است. این فعالیت امروزه چنان با زندگی بشر عجین شده است که تقریبا نمی توان آن را جدا از فعالیت های روزمره انسان به شمار آورد. به عقیده بسیاری از کارشناسان، سهم عمده ای از مشکلات حمل ونقل و ترافیک شهرها، ریشه در چگونگی مدیریت آن دارد. سامانه های زیادی وجود دارند که می توانند در جهت اداره بهتر و صحیح تر بخش حمل و نقل یاری رسان مدیران این بخش باشند. از این رو بکارگیری روش های علمی و نیز تا حد امکان جزءگرا، لازمه اصلی مطالعات ترافیک در شهرها به شمار می آید. یکی از این روش های علمی سامانه های پشتیبان تصمیم گیری در سامانه های حمل و نقل و کنترل ترافیک شهری است. پژوهش حاضر بر آن است، تا موانع استقرار سامانه پشتیبان تصمیم گیری را در سازمان های دست اندرکار ترافیک شهر زنجان شناسایی و راهکارهای بنیادی در زمینه ایجاد پیش زمینه های استقرار سامانه را معرفی نماید.