مقایسه اثرات درمانی آلپرازولام و سینا رازین در مبتلایان به تینیتوس ایدیوپاتیک: یک کارآزمایی بالینی

مطالعات متعدد شیوع تینیتوس مزمن در بین جوامع و اثرات آن را بر کیفیت زندگی بیماران ذکر کرده اند. با وجودی که هنوز درمان قطعی برای این وضعیت یافت نشده است، از جمله درمان های رایج، استفاده از داروهای گروه بنزودیازپین ها و آنتی هیستامین ها است. این مطالعه با هدف مقایسه ی تاثیر درمانی آلپرازولام و سینا رازین در مبتلایان به تینیتوس ایدیوپاتیک انجام شد.

این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی 101 بیمار مبتلا به تینیتوس ایدیوپاتیک انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و به مدت 15 روز تحت درمان با آلپرازولام و سینا رازین قرار گرفتند. داده های مطالعه توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 آنالیز شد و 05/0 > P معنی دار تلقی شد.

میانگین سنی بیماران 40/12 ± 5/45 سال با دامنه تغییرات 75–20 سال بود. 3/67 درصد (68 نفر) از بیماران زن و 7/32 درصد (33 نفر) مرد بودند. میزان بهبودی کامل پس از درمان در گروه آلپرازولام صفر درصد و در گروه سینارازین 3/2 درصد بود. میزان بهبودی نسبی به ترتیب 4/47 درصد و 2/43 درصد بود. میزان عارضه خواب آلودگی در دو گروه به ترتیب 4/68 درصد و 6/31 درصد بود.

آلپرازولام و سینا رازین داروهای موثری در درمان تینیتوس ایدیوپاتیک هستند و اثر آن ها در درمان تینیتوس یکسان است. با این وجود، از آن جا که عارضه خواب آلودگی در آلپرازولام بیشتر دیده شد، سینا رازین از این نظر ارجحیت دارد.