بررسی پاتولوژیکی کبد و کلیه در موش های صحرایی تحت مواجهه با دیازینون و نقش ال-کارنیتین

دیازینون یکی از آفت کش های ارگانوفسفره است که می تواند از طریق القای استرس اکسیداتیو منجر به تولید رادیکال های آزاد شود و از این طریق تعادل سیستم آنتی اکسیدانتی بدن را تغییر دهد. آنتی اکسیدان نقش مهمی در پیشگیری از آسیب های ناشی از رادیکال های آزاد ایفا می کنند. این مطالعه به ارزیابی اثر آنتی اکسیدانتی ال-کارنیتین در موش های مواجهه یافته با دیازینون پرداخته است.. این مطالعه روی موش های آزمایشگاهی نر نژاد ویستار در محدوده ای وزنی gr250-200 انجام گرفت (5n=). حیوانات به مدت 4 هفته مواد شیمیایی را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. بعد از کالبد گشایی کبد و کلیه تمامی حیوانات جداسازی شد و سپس در فرمالین بافری 10 درصدی پایدار گردید. از نمونه های فوق با استفاده از شیوه های رایج پاساژ بافت و تهیه مقاطع آسیب شناسی، برش هایی با ضخامت 5 میکرون توسط میکروتوم تهیه و جهت رنگ آمیزی با هماتوکسیلین-ائوزین آماده گردیدند..
در کبد گروه هایی که دیازینون دریافت کرده بودند، نکروز فوکال و کانونی هپاتوسیت ها ایجاد گردید. همچنین باعث اتساع سینوزوئید ها و خونریزی در پارانشیم کبد گردید. پاتولوژی کبد و کلیه در گروه های دریافت کننده کارنیتین در دوز mg/kg 50 مانند گروه کنترل بود در دوزmg/kg 150اتساع ورید مرکزی در کبد دیده شد. در گروه دیازینون و ال-کارنیتین التهاب ورید مرکزی، پرخونی و نکروز مشهود بود. در دوزmg/kg 150 التهاب همچنان وجود داشت ولی نکروز به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافته بود. درآسیب شناسی بافت کلیه نیز التهاب و پرخونی سینوزوئیدها در گروه دریافت کننده دیازینون وجود داشت.
این مطالعه نشان داد که دیازینون توانایی ایجاد آسیب در بافت کبد را داراست هر چند در بافت کلیه آسیب کمتری ایجاد کرد همچنین نشان داده شد که ال کارنیتین به صورت وابسته به دوز قادر است آسیب ناشی از دیازینون را در بافت کبد و کلیه کاهش دهد.