مقایسه تعادل ایستا و پویای مردان سالم، نابینا و کم شنوای ورزشکار با غیر ورزشکار

هدف پژوهش حاضر بررسی تعادل ایستا و پویای مردان ورزشکار با غیرورزشکار در سه گروه سالم، کم شنوا و نابینا بود.
در این مطالعه توصیفی، 86 آزمودنی مرد در دامنه سنی 18 تا 36 سال، به صورت غیرتصادفی هدف دار انتخاب شدند. جهت بررسی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون BESS و تعادلی Y استفاده شد. روش های آماری شامل آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون t همبسته بود.
نتایج پژوهش نشان داد، در آزمون تعادل پویای Y بین سمت غالب و غیرغالب در هیچ کدام از گروه ها تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05≥ p). بین گروه های ورزشکار در آزمون تعادلی پویای Y، تفاوت معنا داری مشاهده نشد (0/83= F و 42= df و 0/44=p)؛ درحالی که بین گروه های غیرورزشکار تفاوت معناداری مشاهده شد (10/15= F و 38= df و 0/001= p). بین حفظ تعادل ایستای گروه های ورزشکار تفاوت معناداری وجود داشت (10/11= F و 42= df و 0/001= p)؛ اما بین گروه های غیرورزشکار تفاوت معناداری مشاهده نشد (1/37= F و 38= df و 0/331= p). به طور کلی در هر دو آزمون تعادل ایستا و پویا، گروه های ورزشکار عملکرد بهتری نسبت به هم گروهی های غیرورزشکار خود داشتند.
. شباهت بین پای غالب و غیر غالب در اجرای آزمون تعادلی Y نشان می دهد با انجام این آزمون می توانیم میزان مسافت دستیابی اندام آسیب دیده را با اندام سالم مقایسه کنیم و میزان عملکرد در سمت سالم را به عنوان شاخص در نظر بگیریم، بنابراین می توان از YBT-LQ برای تشخیص و ارزیابی عضو آسیب دیده استفاده نمود. به نظر می رسد افراد با اختلال حسی می توانند با انجام ورزش سطح تعادل خود را به سطح افراد سالم برسانند و درنتیجه خطر بروز آسیب در فعالیت روزانه و یا فعالیت-های ورزشی را کاهش دهند. داشتند