تاثیر قصه گویی بر اضطراب فیزیولوژیک، نگرانی و اضطراب اجتماعی کودکان سن مدرسه بستری در بیمارستان

کودکان نسبت به بحران های ناشی از بیماری و بستری شدن حساس هستند. زیرا دارای مکانیسم سازشی محدودجهت حل عوامل استرس زا می باشند. در این راستا توجه به روش های غیر دارویی در کودکان ازاهمیت ویژه ای برخوردار است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر قصه گویی بر اضطراب فیزیولوژیک و اجتماعی کودکان 10-7 سال بستری انجام شد.
این کارآزمایی بالینی بر روی 64 کودک 10-7 ساله بستری در بیمارستان انجام گرفت نمونه ها به طورتصادفی در دو گروه قرار گرفتند.در گروه مداخله، برنامه قصه گویی انجام شد. گروه کنترل نیز اقدامات متداول بخش را دریافت کرد. سنجش اضطراب در روز اول و ششم بستری در دوگروه انجام شد. جمع آوری اطلاعات از طریق مقیاس RCMAS صورت گرفته است.در نهایت داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو و t-test در نرم افزار آماری SPSS v.19 تجزیه و تحلیل شد.
مقایسه میانگین زیر مقیاس های اضطراب در گروه کنترل نشان داد که اضطراب فیزیولوژیک و اضطراب اجتماعی در روز اول و ششم اختلاف آماری معنا داری نداشته است05/0 p> اما در گروه مداخله مقایسه زیر مقیاس های اضطراب فیزیولوژیک و اجتماعی در روز اول و ششم اختلاف آماری معنا داری را نشان می دهد.
یافته ها نشان داد که اضطراب در گروه کنترل در همه زیر مقیاس های فیزیولوژیک و اجتماعی در طول بستری بالا می باشد قصه گویی توانسته است همه ابعاد زیر مقیاس های اضطراب فیزیولوژیک و اضطراب اجتماعی را کاهش دهد. قصه گویی در بعد زیر مقیاس اضطراب نگرانی بیشترین تاثیر را داشته است. لذا توصیه می شود قصه گویی به عنوان روشی غیر دارویی، آسان، ارزان، در دسترس و مورد علاقه کودکان استفاده شود.این پژوهش می تواند قصه گویی را به عنوان شیوه ای خلاق و نو به حیطه مراقبت ودرمان در بخشهای کودکان معرفی کند.