پنوموتوراکس و پنوموپریتوئن به دنبال تراکئوستومی

اهداف و تراکئوستومی پرکوتانئوس، یک روش جراحی شایع در زمینه اعمال گوش وحلق و بینی است، که با عوارضی مثل خونریزی، عفونت، آمفیزم زیرپوستی، پنوموتوراکس، آسیب عصب راجعه حنجره ای و شکستگی حلقه تراشه همراه است.
معرفی بیمار: خانم هفتاد ساله ای که قرار بود که تحت تراکئوستومی اورژانس بدلیل انسداد ناکامل راه هوایی همراه با زجر تنفسی شدید و تنگی نفس بدنبال عود کانسر تیرویید مدولاری قرار بگیرد، که حدود دودقیقه پس از کار گذاری تراکئوستومی، فشارخون و اکسیژن شریانی بیمار، افت کرد اما فشار راه هوایی افزایش یافت. در معاینه فیزیکی، صداهای ریوی دوطرف، کاهش، و شکم به صورت ژنرالیزه بزرگ شده بود. بلافاصله یک لوله تراشه تا ده سانتی متر وارد منفذ تراکئوستومی شده و به داخل تراشه هدایت شد. با شک به پنوموپریتوئن اقدام به پونکسیون شکم با سرنگ بیست سی سی شد که هوا خارج گردید. بیمار پس از دو روز بستری در بخش مراقبتهای ویژه بدون عارضه جانبی مرخص شد. مکانیسم های احتمالی که باعث این مشکل شدند عبارتند از: عدم جای گذاری درست تراکئوستومی به دلیل محل تومور، جابه جایی لوله تراکئوستومی و باروتروما.
در واقع پارگی دیواره آلوئول ها یا برونش ها موجب انتشار هوا به داخل فضای پلور و ایجاد پنوموتوراکس می شود و بااینکه فضای توراکس و پریتوئن از طریق دیافراگم جدا شده اند، ممکن است بدلیل نقائص مادرزادی، ارتباط بین این دو وجود داشته باشد.
بنابراین انجام تراکئوستومی، به خصوص در بیماران دارای توده گردنی می تواند با عوارض جدی و تهدیدکننده حیات همراه باشد. باتوجه به وجود چنین خطری، درمان به موقع می تواند باعث کاهش موربیدیتی و مورتالیتی شود.