تعیین پاسخ بوقلمون های در حال رشد به سطوح لیزین هضم شدنی ایلئومی استاندارد شده با استفاده از روش های گوناگون آماری

به منظور تعیین مناسب ترین سطح لیزین هضم شدنی ایلئومی استاندارد شده در مرحله رشد (49-28 روزگی) بوقلمون های نر گوشتی، 160 قطعه بوقلمون در قالب طرح کاملا تصادفی با هشت تیمار (هشت سطح لیزین هضم شدنی ایلئومی استاندارد شده، 15/1 (جیره پایه)، 225/1، 3/1، 375/1، 45/1، 525/1، 6/1، و 675/1 درصد) در چهار تکرار و پنج قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شدند. افزایش سطوح لیزین هضم شدنی باعث افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل غذایی گردید. گروه آزمایشی حاوی 6/1 درصد لیزین هضم شدنی، بیشترین افزایش وزن بدن و کمترین ضریب تبدیل غذایی را داشت که با جیره پایه (15/1 درصد لیزین هضم شدنی) تفاوت معنی داری نشان داد (05/0P<). با برازش مدل های رگرسیون خط شکسته، منحنی درجه دو، و خط شکسته درجه دو میزان نیاز لیزین هضم شدنی، به ترتیب برای افزایش وزن بدن 11/0 ± 47/1، 04/0 ± 57/1 و 05/0 ± 49/1 درصد تخمین زده شد. نیاز لیزین هضم شدنی با استفاده از مدل های فوق برای بهترین ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 17/0 ± 57/1، 02/0 ± 61/1، و 08/0 ± 59/1 درصد تعیین شد. باتوجه به نتایج تحقیق حاضر، نیاز لیزین هضم شدنی بوقلمون های نر گوشتی در دوره رشد برای افزایش وزن بدن در دامنه 47/1 تا 57/1 و برای ضریب تبدیل غذایی در دامنه 57/1 تا 61/1 درصد توصیه می شود.