اثر افزودن یونجه خشک به عنوان جاذب ر طوبت بر کیفیت تخمیر و تولید پساب در سیلاژ ذرت

هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثر یونجه خشک (به عنوان جاذب رطوبت) بر تولید پساب و کیفیت تخمیر سیلاژ ذرت بود. در طرحی کاملا تصادفی در قالب فاکتوریل 4×3 به سه علوفه کامل ذرت با ماده خشک 3/18، 7/21 و 5/25 درصد، چهار سطح جاذب صفر، 5، 10 و 20 درصد اضافه و در سه تکرار در لوله هایی از جنس پلی وینیل کلریدی با عنوان سیلوی کوچک به مدت 90 روز سیلو شدند. با افزایش سطح استفاده از جاذب، مقادیر خاکستر و نیتروژن کل سیلاژها افزایش و الیاف نامحلول در شوینده خنثی به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P). اثر سطوح جاذب و رطوبت روی ماده خشک سیلاژها معنی دار بود و ماده خشک با 10 و 20 درصد جاذب بیشترین افزایش را نشان داد (05/0>P). تمام سیلاژها دارای pH مطلوب (در محدوده 79/3 تا 33/4) بودند. با وجود این، pH سیلاژها تحت تاثیر اثر متقابل رطوبت و سطح جاذب قرارگرفت (05/0>P). با افزایش سطح استفاده از جاذب، pH سیلاژها افزایش یافت اما این افزایش در سیلاژهایی با 26 درصد ماده خشک با شدت کمتری مشاهده شد. همچنین، مقادیر کربوهیدرات محلول باقی مانده تحت تاثیر اثر متقابل بین رطوبت و سطح جاذب قرارگرفت. بدین صورت که در سیلاژهای با 18 درصد ماده خشک اختلاف بین سطوح جاذب کمتر از اختلاف آنها در سیلاژهای با 22 و 26 درصد ماده خشک بود (05/0P<). با افزایش سطح یونجه خشک، پایداری هوازی در سیلاژهایی که رطوبت اولیه بالاتری داشتند بهبود یافت و به موازات افزایش ماده خشک اولیه علوفه ذرت، اختلاف در پایداری هوازی کمتر شد (05/0>P). با افزایش سطح یونجه در سیلاژ، تولید پساب کاهش یافت، به طوری که پساب در سیلاژهای حاوی 20 درصد یونجه خشک به صفر رسید (05/0>P). در پساب سیلاژهایی که سطوح بالاتری جاذب داشتند غلظت ماده خشک و نیتروژن بیشتر بود، اما کل ماده خشک و نیتروژن هدررفته در این تیمارها کاهش یافت. نتایج نشان داد استفاده از حداقل 10 درصد یونجه خشک باعث کاهش موثر پساب، بهبود پایداری هوازی و تولید ذرت سیلوشده با pH مطلوب می گردد.