هنرسازه های زبانی سروده های م.امید «مطالعه موردی، آخر شاهنامه»

آخر شاهنامه، سومین مجموعه شعر مهدی اخوان ثالث و دربردارنده سروده های او در میان سال های (1335 تا 1338 ه. ش) است که اغلب در قالب نیمایی سروده شده اند. در این مقاله، هنر سازه های زبانی به کاررفته در مجموعه آخر شاهنامه بررسی می شود؛ هدف از این بررسی، تعیین و توصیف عناصری است که در تشخص و برجستگی زبانی و ادبی سروده های این مجموعه، موثر بوده اند. در این راستا، سی ودو سروده، مطالعه و بررسی و سازه های زبانی تکرارشونده در آن ها دسته بندی و براساس منابع معتبر، نام گذاری شد. در این تحقیق دریافته ایم که هنرسازه هایی چون ترکیب های واژگانی نوساخته شاعر، قاعده کاهی نحوی، آشنایی زدایی معنایی و باستان گرایی نحوی و واژگانی در برجسته سازی ادبی این سروده ها بسیار موثر بوده است. کاربرد این سازه های زبانی نشان می دهد که شاعر در سروده های خود به تصرف در هر دو محور جانشینی و هم نشینی زبان، گرایش و توجه داشته است.