تحلیل حکایتی از مثنوی براساس روان شناسی تحلیلی کارل یونگ

داستان «شیر و خرگوش» در مثنوی که بازنویسی خلاقانه ای است از منبع اصلی آن در -کلیله و دمنه- قابلیت شگفت آوری برای تحلیل روان شناسانه دارد و از آنجا که آثار عرفانی عرصه کشاکش میان اضدادی چون خیروشر، هستی و نیستی، صورت و معنی و... هستند، از این رهگذر نشان از عالم روان و علم روان شناسی دارند که هدف و مقصد اصلی آن، تلاش برای آشتی اضداد و و ایجاد تعادل میان خودآگاه و ناخودآگاه (برون و درون) انسان است. در این مقاله به تحلیل داستان «شیر و خرگوش» در مثنوی بر اساس «روان شناسی تحلیلی» کارل گوستاو یونگ، با توجه به تعابیر و تفاسیر عرفانی که لازمه بررسی آثار عرفانی است، پرداخته می شود. به دلیل تمثیلی بودن داستان و وجود حیوانات، کهن الگوهای یونگ در کنار نمادهای ویژه روانی او مورد توجه قرار گرفته است. خرگوش نماد آنیما و یاریگر، شیر نماد خودآگاهی، نخچیران نماد ناخودآگاه جمعی و هم چنین نمادهای سنگ، دایره، چاه و.... به عنوان نمادهای کلیت و تمامیت (وحدت) در خدمت تکامل معنوی (فرآیند فردیت) و تعادل اضداد، کارگشای تحلیل داستان بوده و نگرش تازه ای از داستان مولانا ارائه داده اند.