مقایسه ریزنشت در ترمیم های نانوکامپوزیت خلفی با استفاده از سه نوع لاینر مختلف

ریزنشت یکی از مهم ترین عوامل شکست ترمیم های کامپوزیتی است. استفاده از لاینرها باعث آزاد شدن استرس ناشی از انقباض می شود. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر سه نوع لاینر مختلف در میزان ریزنشت ترمیم های نانوکامپوزیت خلفی بود.
در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، 48 دندان پرمولر سالم انسانی به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. روی هر دندان یک حفره ی کلاس II تراشیده شد به طوریکه لبه جینجیوال 1 میلی متر بالای (Cementoenamel junction) CEJ قرار گیرد. حفره ها با لاینری به ضخامت 1 میلی متر (در گروه I کامپوزیت قابل سیلان Filtex Z350، در گروه II کامپوزیت دوال کیور F2 و در گروه III رزین مدیفاید گلاس آینومر (Fuji II Lc) پوشانیده شدند و با نوعی نانوکامپوزیت خلفی (Filtex Z350) با ضخامت 2 میلی متر و با روش افقی ترمیم شدند. در گروه IV لاینر استفاده نشد و لایه ی اول کامپوزیت با ضخامت 1 میلی متر و لایه دوم با ضخامت 2 میلی متر به صورت افقی قرار گرفت و هر لایه 40 ثانیه کیور شد. دندان ها در محلول فوشین 2 درصد قرار گرفتند؛ به صورت مزیودیستالی برش داده شدند و زیر استریومیکروسکوپ و براساس میزان نفوذ رنگ در آن ها بررسی شدند. برای مقایسه داده ها از آزمون های غیرپارامتریک کروسکال والیس و من ویتنی استفاده شد (05/0 = α).
یافته های مطالعه نشان داد که اختلاف معنی داری در میزان ریزنشت بین گروه ها وجود دارد (048/0 =p value). میانگین ریزنشت در گروه I با لاینر کامپوزیت قابل سیلان بیش تر از بقیه گروه ها بود. میانگین ریزنشت گروه III با رزین مدیفاید گلاس آینومر از تمام گروه ها کم تر بود و تنها با گروه I اختلاف معنی دار داشت (006/0 =p value).
طبق نتایج مطالعه ی حاضر، هیچ کدام از لاینرهای مورد استفاده نتوانستند ریزنشت ترمیم های نانوکامپوزیت خلفی را به طور کامل حذف کنند. در سه گروه دارای لاینر نیز تفاوتی از نظر ریزنشت وجود نداشت.