بررسی ارتباط میان برنامه های درسی زبانی و افزایش قابلیت های هیجانی-اجتماعی زبان آموزان در چارچوب نظریه آموزش زبان کاربردی

نظریه آموزش مهارت های زندگی که از چندین دهه پیش در شاخه های مختلف علوم تربیتی و روانشناسی مطرح شده به همراه نظریه نوین آموزش زبان کاربردی و نیز نظریه هوش هیجانی-اجتماعی خمیر مایه اصلی این تحقیق را تشکیل می دهند. در این تحقیق به ارزیابی برنامه های درسی زبانی که اخیرا با ارائه دیدگاه برنامه های درسی زندگی-محور مورد انتقاد واقع شده اند پرداخته شده و نقش آنها در ارتقا توانایی های احساسی-اجتماعی زبان آموزان مورد مطالعه قرار گرفته است. آزمون سنجش توانایی های هیجانی-اجتماعی مطالب آموزش زبان که مشتمل بر هفت زیر سازه و به شکل لیکرت شش گزینه ای از تعدادی زبان آموز در سراسر کشور بعمل آمد. انجام محاسبات تحلیل واریانس دوطرفه و رگراسیون چندگانه نشان داد به طور کلی محتویات برنامه های درسی آموزش زبان قابلیت افزایش توانمندی های هیجانی-اجتماعی افراد را نداشته، اما با دو مولفه از هفت مولفه ی زیر مجموعه آن یعنی خوش بینی و مدیریت استرس ارتباط معناداری داشته است. نتایج بدست آمده به همراه اهمیت و کاربردهای آموزشی و تحقیقاتی آن در تدریس و یادگیری زبان، نقش معلمان، جهت گیری کلاسهای زبان و طراحی و تدوین مطالب درسی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.