اثر دریافت استرس های گوناگون در زمان جنینی بر پاسخ به درد ایجاد شده با فرمالین در موش صحرائی

با توجه به شیوع انواع مختلف استرس، شناسایی عوارض آن بر سیستم عصبی اهمیت دارد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر سه گونه استرس شایع در محیط زندگی نوین یعنی امواج الکترومغناطیسی، بی حرکتی و تزاحم به طور منفرد و توامان بر آستانه درد موش های صحرایی نر نوزاد انجام شد.
در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی ماده حامله نژاد اسپراگ و تمامی نوزادان نر آنها، مورد مطالعه قرار گرفتند. موش های صحرایی ماده به پنج گروه کنترل، استرس الکترومغناطیس، استرس بی حرکتی، استرس تزاحم و استرس توام تقسیم شدند. از روز هشتم حاملگی، موش های حامله گروه های استرس برای 10 روز متوالی مورد استرس قرار گرفتند. 75 روز بعد از زایمان (پس از بلوغ)، نوزادان نر مورد آزمایش درد با فرمالین قرار گرفتند. محاسبه شدت درد با مقیاس «صفر» (گذاشتن کامل پا روی زمین)، «1» (گذاشتن پنجه پا روی زمین)، «2» (بالابردن پا) و «3» (گازگرفتن یا لیسیدن پا) انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد.
میانگین میزان درد در مرحله حاد آزمون فرمالین بین هر یک از گروه های استرس و گروه کنترل معنی دار نبود (05/0p>). میانگین میزان درد مرحله اینترفاز آزمون فرمالین تنها بین گروه استرس الکترومغناطیسی و گروه کنترل معنی دار بود (05/0p<). میانگین میزان درد در مرحله مزمن آزمون فرمالین بین هر کدام از گروه های استرس توام (01/0p<) و استرس بی حرکتی (05/0p<) با گروه کنترل معنی دار بود.
استرس دوره حاملگی بر رفتارهای درد موش های صحرایی پس از بلوغ موثر است.