کنکاشی در زمینه تعیین احتمالی زمان ظهور

در منابع دینی، بشدت از تعیین زمان ظهور، به هر شکل آن (اعم از دقیق و تفصیلی یا حدودی و یا اجمالی)، نهی، و حتی به تکذیب افرادی که اقدام به چنین عملی نمایند، امر شده است.
محل بحث در این تحقیق، قسم دوم، یعنی نقد و بررسی «تعیین حدودی زمان ظهور» است که تمسک عمده مخالفان، روایات منع توقیت می باشد. ولی موافقان تعیین حدودی زمان ظهور، توقیت حدودی را، تخصصا از شمول روایات منع توقیت خارج می دانند. مخالفان توقیت حدودی ظهور، با استناد به وجود اطلاق در عبارت توقیت در روایات از طریق بررسی معنا و مفهوم «وقت» در معاجم لغت و اثبات اتمام مقدمات حکمت و فقدان قرینه دال بر تقیید در مساله مورد نظر؛ این مطلب را به اثبات می رسانند که می توان و بایستی حسب قاعده مسلم عقلی «اصاله الاطلاق» به اطلاق «توقیت» وارده در روایات تمسک نمود و هرگونه توقیتی، من جمله توقیت حدودی زمان ظهور را نفی کرد.
به رغم فقدان قرینه دال بر تقیید، قرائنی دال بر عدم تقیید و وجود اطلاق در کلام، در دست است که موجب استحکام بیش از پیش اطلاق خواهد شد. برخی از این قرائن در موضوع مورد نظر عبارتند از: 1. اشاره روایات به امکان وقوع بدا در امر ظهور، 2. فرا رسیدن ناگهانی ظهور، 3. وجود تالی فاسد.
براساس روایات، وظیفه منتظران در دوران غیبت، نزدیک دیدن ظهور و کسب آمادگی جوارحی و جوانحی برای فرا رسیدن این واقعه بزرگ است. همچنین مبلغان مهدویت و انتظار، بایستی تلاش خود را به اصل قضیه انتظار و زنده نگه داشتن حس زیبای انتظار و یادآوری وظایف منتظران متوجه نمایند و از پرداختن به موضوعات بی فایده و بعضا انحرافی، خودداری کنند.