بررسی تاثیر مدل مراقبت مشارکتی بر افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور

تالاسمی ماژور بیماری ژنتیکی مزمنی است که مانند هر بیماری مزمن دیگر ی بر وضعیت روان شناختی افراد اثر داشته و این بیماران را در معرض خطر افسردگی قرار داده است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت مشارکتی بر افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور انجام شد.
در این پژوهش نیمه تجربی 60 نفر نوجوان مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز کولیز بیمارستان شهید دستغیب شیراز به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. مدل مراقبت مشارکتی براساس مراحل آشناسازی، حساس سازی، کنترل و ارزشیابی در گروه مداخله به مدت 3 ماه اجرا شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه Depression Anxiety Stress Scale-21 بود که جهت سنجش افسردگی نوجوانان قبل و بعد از 3 ماه در هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.16 و آزمون های آماری کای دو، تی زوجی و تی مستقل آنالیز گردیدند.
میانگین نمره افسردگی بین دو گروه قبل از مداخله با آزمون آماری تی مستقل اختلاف معناداری نشان نداد (532/0)p=. لیکن بعد از اجرای مداخله این تفاوت بین دو گروه در میانگین نمره افسردگی معنادار شد (0001/0)p=. آزمون تی زوجی اختلاف معنا داری در میانگین نمره افسردگی گروه مداخله بعد از مداخله نشان داد (001/0)p=. در حالی که میانگین نمره افسردگی گروه شاهد بعداز مداخله نسبت به قبل از مداخله کاهش پیدا کرد، اما این اختلاف معنادار نبود (621/0)p=.
مدل مراقبت مشارکتی باعث کاهش سطح افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور گردید. لذا استفاده از این مدل در نوجوانان مبتلا به تالاسمی ماژور توصیه می شود.