بررسی اختلالات همراه و مصرف داروهای ضدانعقادی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی غیردریچه ای بستری شده در بیمارستان

فیبریلاسیون دهلیزی شایع ترین بیماری همراه در بیماران بستری شده در بیمارستان می باشد. هم چنین مهم ترین ریسک فاکتور برای سکته مغزی ایسکمیک نیز می باشد. درمان ضد انعقادی می تواند میزان سکته مغزی ایسکمیک را در بیماران مبتلا به AF کاهش دهد. هدف مطالعه ما بررسی اختلالات همراه و مصرف داروهای ضد انعقادی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی غیردریچه ای بستری شده در بیمارستان می باشد.
از 434 بیمار بستری شده در بیمارستان سیدالشهدا ارومیه از مهر ماه 1388 تا اسفند ماه 1389 با تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی، 180 بیمار (با سن متوسط 97/12±8/66 سال که 3/48درصد مرد بودند) با تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی غیردریچه ای وارد مطالعه گذشته نگر ما شدند. بیماران از نظر تجویز درمان ضدانعقادی بر اساس امتیاز CHADS2 در زمان ترخیص از بیمارستان ارزیابی شدند.
اختلالات همراه در بیماران ما عبارت بودند از: 3/78درصد بیماران با فشار خون بالا، 9/18درصد بیماران با دیابت ملیتوس، 1/11درصد بیماران با نارسایی قلبی و 7/6درصد بیماران با سابقه حوادث ترومبوآمبولی مغزی، 5/29درصد بیماران با امتیاز CHADS2 صفر، 5/62درصد بیماران با امتیاز CHADS2 یک و 2/61درصد بیماران با امتیاز 2 CHADS2≥با وارفارین و 100درصد بیماران با آسپرین مرخص شدند. از 57درصد کل بیماران که با یک ضد انعقاد خوراکی مرخص شدند 7/26درصد بیماران 3 داشتند. آنالیز آماری با استفاده از آزمون کای دو که روی بیماران با امتیاز 2≤ CHADS2 انجام شد نشان داد تجویز ضد انعقاد خوراکی در بیماران مبتلا به AF مستقل از سن و سایر اختلالات همراه در AF (فشارخون بالا نارسایی قلبی، دیابت ملیتوس، سابقه حوادث ترمبوآمبولی) می باشد. ولی بین تجویز ضد انعقاد خوراکی و جنسیت اختلاف معنی دار از نظر آماری وجود داشت به طوری که 72درصد بیماران زن و 5/48درصد بیماران مرد تحت درمان با ضد انعقاد خوراکی قرار گرفتند (028/0 =P).

بحث و نتیجه گیری

مطالعه ما درمان با یک ضد انعقاد خوراکی را در بیماران مبتلا به AF و بررسی بیماران تحت درمان از نظر عوارض و مصرف صحیح دارو را پیشنهاد می کند.