مقایسه ی تاثیر سه روش تمرین ترکیبی بر مقادیر سرمی گرلین و سایتوکاین های پیش و ضدالتهابی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس (MS)

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی و مزمن دستگاه عصبی مرکزی همراه با اتیولوژی ناشناخته است. با توجه به اثرات مثبت فعالیت ورزشی در بیماران مبتلا به این بیماری، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ی تاثیر سه روش تمرین ترکیبی بر مقادیر سرمی گرلین، TNF-α و IL-10 در این بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود.
بدین منظور، 48 نفر از بیماران MS با EDSS (Expanded Disability Status Scale) 2 تا 3 به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به چهار گروه تجربی یک (یک جلسه تمرین مقاومتی و سه جلسه تمرین هوازی در هفته)، تجربی دو (دو جلسه تمرین مقاومتی و دو جلسه تمرین هوازی در هفته)، تجربی سه (سه جلسه تمرین مقاومتی و یک جلسه تمرین هوازی در هفته) و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت هشت هفته و چهار جلسه در هفته پروتکل های تمرینی مد نظر را اجرا کردند. نمونه های خونی پنج روز قبل و 72 ساعت بعد از آخرین جلسه ی تمرین جمع آوری شد.
نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA و آزمون تعقیبی شفه نشان داد؛ مقادیر IL-10 در گروه تجربی سه افزایش معناداری نسبت به گروه تجربی یک و دو داشت، اما تغییرات آن در هر سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل معنادار نبود. در مقادیر TNF-α و گرلین سرمی تفاوت معناداری بین گروه ها مشاهده نشد.
به نظر می رسد تمرینات ترکیبی با تاکید بر تمرین قدرتی باعث افزایش مقادیر سایتوکاین های ضدالتهابی و متقابلا کاهش سایتوکاین های پیش التهابی می شود، اما در خصوص اینکه کدام نوع از تمرینات ترکیبی اثرات بهتری در بیماران MS به دنبال دارد، نیاز به انجام مطالعات بیشتری در آینده است. همچنین، در رابطه با بهبود مقادیر گرلین سرمی در بیماران MS، مطالعات بیشتری با دوره های تمرینی طولانی تر همراه با رژیم غذایی مناسب مورد نیاز است.