مقایسه اثرات شدت های مختلف دویدن بر غلظت های پلاسمایی گلوکز و انسولین در افرادی با دو رده چاقی

با توجه به رابطه بین چاقی و دیابت نوع دو و نبود اطلاعات در خصوص ارزیابی واکنش های گلوکز و انسولین افراد چاق به شدت های مختلف فعالیت ورزشی، تحقیق حاضر با طرح مقطعی اثرات فعالیت ورزشی متناوب با شدت های مختلف را روی غلظت های گلوکز و انسولین در دانشجویان کم تحرک مرد از دانشگاه صنعتی شریف با دو رده چاقی مورد آزمون قرار می دهد. شش مرد چاق رده یک و پنچ مرد چاق رده دو با شدت های فزاینده 50%، 60%، 70% و 80% حداکثر اکسیژن مصرفی به ترتیب به مدت 10، 10، 5 و 2 دقیقه روی نوارگردان دویدند. نمونه های خون قبل و هنگام فعالیت ورزشی و در دقایق 30، 60 و 120 در دوره بازیافت جمع آوری شد. آزمون های تجزیه تحلیل واریانس دو عامله اندازه گیری های مکرر، تی مستقل و تی زوجی برای تعیین اختلافات درون گروهی و بین گروهی مورد استفاده قرار گرفتند. معنی داری آماری در سطح 5% پذیرفته شد. غلظت پلاسمایی گلوکز دو گروه نسبت به مقادیر استراحتی، تا 70% بدون تغییر و در 80% افزایش یافت. ولی، تفاوت معنی داری در دوره بازیافت مشاهده نشد. غلطت پلاسمایی انسولین دو گروه تا قبل از 60% کاهش و بعد از آن افزایش یافت و در 80% با مقادیر استراحتی اختلاف معنی-داری داشت؛ که فقط تا نیم ساعت بعد از قطع فعالیت ورزشی معنی دار ماند. با توجه به اثرات یکسان دویدن با شدت 80% حداکثر اکسیژن مصرفی در افزایش غلظت های پلاسمایی گلوکز و انسولین در هر دو رده چاقی، انجام تحقیقی روی بیماران دیابتی نوع دوم می تواند به یافتن راه کاری مناسب برای پیشگیری و درمان موثرتر کمک نماید.