ارزیابی کیفیت درونی برنامه درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی دانشگاه های علوم پزشکی ایران از دیدگاه استادان و دانشجویان

امروزه با توجه به تغییرات و نوآوری های شگرفی که در عرصه های گوناگون به وجودآمده پزشکی نوین را نیز با طیف وسیعی از مسائل و تصمیم گیری های اخلاقی روبرو ساخته است که این امر ضرورت آگاهی پزشکان از مبانی نظری و عملی اخلاق پزشکی امری اجتناب ناپذیر می باشد که به تبع آن، توجه به برنامه درسی اخلاق پزشکی اهمیتی دو چندان پیدا کرده است.
هدف از این پژوهش اجرای ارزیابی کیفیت درونی برنامه های درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی از دیدگاه استادان و دانشجویان با توجه به عناصر ده گانه اکر به منظور تلاش برای بهبود و ارتقای کیفیت آن بود.
روش تحقیق مورد استفاده از لحاظ هدف تحقیق کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری مورد مطالعه شامل دانشجویان دوره دکترای اخلاق پزشکی دانشگاه های علوم پزشکی تهران، شهید بهشتی و شیراز (45 نفر) و اعضای هیات علمی و استادان سه دانشگاه مذکور (25 نفر) بوده است. ابزار اصلی جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که سوالات آن بر مبنای مولفه های برنامه درسی اکر تدوین و تنظیم شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون T تک نمونه ای و آزمون فریدمن و تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شده است. همچنین جهت اجرای آزمون های مطرح شده از نرم افزار SPSS استفاده شد.
کیفیت درونی برنامه درسی رشته اخلاق پزشکی در سطح نامطلوب ارزیابی شد، به طوری که از دیدگاه اساتید عناصر منطق یا چرایی و عنصر مکان مناسب بودند و عناصر هدف، محتوا، فعالیت های یادگیری، روش های تدریس، مواد و منابع، گروه بندی، زمان و ارزشیابی نامناسب و از دیدگاه دانشجویان نیز عناصر منطق یا چرایی، هدف، فعالیت های یادگیری، گروه بندی، مکان، زمان و ارزشیابی در حد متوسط و عناصر محتوا، روش های تدریس و مواد و منابع هم نامناسب بودند. همچنین واحدهای درسی رشته اخلاق نیز متناسب ارزیابی شد، به طوری که واحد درسی فقه پزشکی دارای کیفیت بهتر و در اولویت اول و نیز واحد درسی اخلاق در مدیریت نظام سلامت دارای کیفیت پایین تر و در انتهای اولویت واقع شد.
بازنگری و طراحی مجدد برنامه درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی به منظور ارتقای کیفیت درونی برنامه درسی آن.