نقش تحریرها در صورت بندی گوشه های ایرانی

در این مقاله تلاش بر این است که بر پایه ی 5 آوانگاری از اجراهای برخی اساتید آواز ایران با رهیافتی تطبیقی- تحلیلی و با استفاده از مفاهیم شنکر در آنالیز موسیقی، قسمتی از نقش های متنوع تحریرها در موسیقی دستگاهی بررسی شود. تحلیل این نمونه ها، که همگی از درآمد دستگاه چهارگاه انتخاب شده اند، صرفا با تکیه بر تحریرهای بخش آغازین این اجراها انجام خواهد شد. در این بررسی، با تکیه بر مبحث سیر نغمگی، نشان داده خواهد شد که تحریرها، به عنوان مهم ترین عنصر تزئینی در موسیقی دستگاهی، در بستر مدی که در آن اجرا می شوند، معنا پیدا می کنند و ما با توجه به این بستر است که می توانیم نحوه عملکرد تحریرها را توضیح دهیم. نیز با تکیه بر تحلیل نمونه ها و ترسیم نمودارهای آنالیزی، تلاش خواهد گردید نحوه شکل یافتن صورت و پیکره گوشه ها، و به تبع آن دستگاه های ایرانی، به واسطه تحریرها، که می تواند کمک شایانی باشد برای درک ما از ساز و کار گوشه ها و دستگاه ها، بازنمایی شود. گسترش و بسط یک صدا و نیز یک سلول مدال خاص؛ کمک به گذار از نغمه ای به نغمه دیگر و نیز از سلولی مدال به سلول مدال دیگر و نیز پرداخت انواع فرودها در موسیقی دستگاهی، از جمله مهم ترین نقش های متنوع تحریرها به شمار می آیند.