تحلیلی بر تاثیر هم گرایی ملی اقوام ایرانی بر امنیت عمومی جمهوری اسلامی ایران

سکونت گروه های قومی کشورمان در مناطق مرزی و همجواری با قوم مشترک در آن سوی مرز، تحولات منطقه ای و تحرکات روزافزون دشمنان به منظور تفرقه افکنی در داخل کشور از عواملی هستند که بر اهمیت تلاش برای ایجاد انسجام ملی در بین اقلیت های قومی در ایران می افزاید. در این مطالعه سعی شده است، ضمن برشمردن عوامل موثر در کاهش انسجام ملی در بین اقلیت های قومی، مهم ترین عوامل تقویت کننده انسجام ملی در بین این اقوام با استناد به تحقیقات مختلف علمی، مورد شناسایی قرار می گیرند تا از این طریق بتوان عوامل موثر بر افزایش هم گرایی و کاهش واگرایی در بین قومیت های مختلف که از مهم ترین مولفه های امنیت عمومی است، ارائه کرد. روش تحقیق حاضر، توصیفی- تحلیلی است که در آن با استفاده از تکنیک فراتحلیل، داده های لازم برای دستیابی به نتایج تحقیق جمع آوری شده اند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که عواملی همچون موقعیت جغرافیایی اقوام ایران، تحولات منطقه ای، سیاسی کردن هرگونه مطالبات قومی، فقدان توازن توسعه ملی و شبکه های رادیکال قومی- مذهبی مهم ترین عوامل واگرایی در بین اقلیت های قومی ایران بوده و پایداری سرزمین، بنیادهای فرهنگی، احزاب سیاسی، مشارکت سیاسی و عامل تاریخی به صورت ترکیبی، مهم ترین عوامل هم گرایی و انسجام ملی اقلیت های قومی در برقراری امنیت عمومی هستند.