اثر آگونیست های مختلف گیرنده ی فعال کننده ی تکثیر پراکسی زوم ها (PPARs) بر سطح سرمی عوامل التهابی در رت های مبتلا به دیابت

التهاب، نقش مهمی در پاتوژنز بسیاری از فرایندها از جمله آترواسکلروز دارد. مطالعات قبلی نشان داده است که گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پرواکسی زوم ها (PPAR یا Peroxisome proliferator-activated receptor) در بسیاری از فرایندهای فیزیولوژیکی و پاتولوژیکی نقش دارند. هدف این مطالعه، بررسی اثر آگونیست های مختلف PPAR شامل آگونیست PPARα (فنوفیبرات)، آگونیست PPARβ/δ (0742GW)، آگونیست PPARγ (رزیگلیتازون) و آگونیست تمام گیرنده های PPAR (pan PPAR؛ بزافیبرات) بر سطح سرمی hsCRP (High sensitive C-reactive protein) و اینترلوکین 6 (6-IL یا 6-Interleukin) در رت های مبتلا به دیابت بود.
رت های ویستار نر تحت تزریق استرپتوزوتوسین برای القای دیابت تیپ یک قرار گرفتند. سپس حیوانات به طور تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند: مبتلا به دیابت، مبتلا به دیابت + فنوفیبرات (100 میلی گرم/ کیلوگرم/ روز با گاواژ)، مبتلا به دیابت + 0742GW (یک میلی گرم/ کیلوگرم؛ زیرجلدی)، مبتلا به دیابت + رزیگلیتازون (8 میلی گرم/کیلوگرم؛ گاواژ) و مبتلا به دیابت + بزافیبرات (400 میلی گرم/ کیلوگرم با گاواژ). پس از 21 روز، سطح سرمی عوامل مورد نظر با استفاده از کیت های الیزا اندازه گیری گردید.
نتایج نشان داد که سطح سرمی hsCRP و 6-IL پس از مصرف آگونیست های مختلف PPAR نسبت به گروه مبتلا به دیابت که تحت هیچ درمانی قرار نداشتند، تغییر معنی داری نداشته است.
به نظر می رسد حداقل در مدل حیوانی دیابت تیپ یک، تجویز آگونیست های مختلف PPAR نمی تواند با اثر بر دو عامل اصلی در فرایند التهاب، بر پدیده هایی چون آترواسکلروز موثر باشد و مکانیسم های دیگری برای آن باید مد نظر قرار گیرد.