تاثیر دو نوع برنامه هوازی و بی هوازی بر تغییرات سطوح کمرین در موش های ماده نژاد اسپراگوداولی

کمرین آدیپوکین جدیدی می باشد که برای تمایز و بلوغ سلول های چربی به سیگنالیک های اتوکراین و پاراکراین وابسته بوده و جذب گلوکز در سلول های چربی را تنظیم و تجزیه و تحلیل چربی را تحریک می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو نوع برنامه هوازی و بی هوازی بر تغییرات سطوح کمرین در موش های ماده نژاد اسپیراگوداولی است.

در این پژوهش 55 سر موش به روش تصادفی به دو گروه تجربی (هوازی و بی هوازی) و گروه پیش آزمون تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمایش مطابق برنامه تمرینی به مدت هشت هفته به فعالیت هوازی و بی هوازی پرداختند. برای بررسی تاثیر فعالیت ورزشی بر سطوح کمرین از آزمون t وابسته و جهت تعیین تفاوت معنی داری بین تغییرات سطوح کمرین در گروه های تمرینی از آزمون t مستقل استفاده شد.

به دنبال هشت هفته تمرینات هوازی، تفاوت معنی داری (p=0.001) در سطوح کمرین مشاهده شد اما تفاوت معنی داری در گروه بی هوازی (p=0.11) مشاهده نشد. افزون بر این مشخص گردید تفاوت معنی داری بین میزان سطوح پلاسمایی کمرین در گروه های تمرین هوازی و بی هوازی وجود دارد(p=0.0001).

سطوح کمرین تحت تاثیر فعالیت هایی قرار می گیرد که از نوع استقامتی است و شاید در این زمینه بتوان گفت با توجه به یکسان بودن دوره زمانی هر دو نوع تمرین (8 هفته)، مدت زمان هر جلسه تمرینی (در تمرینات هوازی از 15 دقیقه آغاز و تا 60 دقیقه ادامه داشت) عامل مهمی برای ایجاد تغییر در میزان تولید این هورمون باشد.