بررسی تاثیر بازاندیشی در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن در سال 92

باز اندیشی از شیوه های بنیادی آموزش است که در ارتقاء سطح آگاهی و مهارت در موقعیت های بالینی موثر شناخته شده است. شواهد حاکی از آن است که یادگیری مستلزم بکارگیری روش هایی است که فرد را ملزم به فعالیت نماید و مشارکت فراگیر در فرایند آموزش از راهبردهای یادگیری فعال است. هدف از انجام این پژوهش تاثیر باز اندیشی در حیطه فردی، زمانی، مکانی و سازمانی آموزش بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد واحد تنکابن بود. بازاندیشی از شیوه های آموزش فعال محسوب شده و با فعالیت فرد جهت ارتقاء توانمندی و شایستگی حرفه ای همراه است. این روش منجر به ارتقاء توانمندی و شایستگی حرفه ای می شود.
مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی یک گروهی پس آزمون بود. جامعه مورد مطالعه، 47 نفر از دانشجویان پرستاری سال آخر به روش سرشماری بودند. از دانشجویان خواسته شد که بر عملکردخود در بخش های بالینی به مدت چهار هفته بازاندیشی کنند. به دانشجویان برای بازاندیشی راهنمایی شد و از آنان خواسته شد باز اندیشی در مراقبت بالینی را در ژورنال های شخصی بنویسند. داده ها توسط پرسشنامه پژوهشگر ساخته جمع آوری شده و با استفاده از ویرایش شانزدهم نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت اکثریت دانشجویان (2/70%) معتقد بودند که بازاندیشی در افزایش حس توانمندی و اعتماد به نفس آن ها موثر بوده است. در بررسی نظرات دانشجویان بین بعد زمان و معدل و همچنین بین ابعاد شخصی و سازمانی و علاقه مندی به پرستاری به ترتیب ارتباط آماری معناداری وجود داشت (05/0 p<) و بیشترین امتیاز مربوط به حیطه فردی بود (3/2 ±8/14) باز اندیشی تفکر دانشجویان پرستاری را قوی نموده و باعث بهبودی توانمندی و اعتماد به نفس می گردد لذا استفاده از این روش در آموزش بالینی دانشجویان رشته پرستاری توصیه می شود.