بررسی کاربردهای سنجش از دور در ارزیابی و پایش تخریب سرزمین و بیابان زایی

پیچیدگی و توسعه روزافزون پدیده های پویایی مانند تخریب سرزمین و بیابان زایی در قرن حاضر، فکر استفاده از فناوری های جدید را برای ارزیابی و پایش آنها معطوف نموده است (علوی پناه،1382). از مهمترین این فناوری ها که مبتنی بر فناوری های اطلاعات مکانی(ژئوانفورماتیک) هستند می توان به سنجش از دور2 و سیستم اطلاعات جغرافیایی3 و سیستم موقعیت یابی جهانی4 اشاره نمود. در حقیقت امروزه بررسی تغییرات مکانی و زمانی پدیده های پیچیده ای مانند تخریب سرزمین و بیابان زایی به منظور ارزیابی و پایش مستمر آنها برای مدیریت و بهره برداری صحیح آنها اجتناب ناپذیر می باشد. انتظار آن است با ورود چنین فناوری های نوینی، امکان بررسی های بهتر و دقیق تر پدیده های زمینی میسر گردد. از این میان، فناوری سنجش از دور که مبتنی بر تهیه اطلاعات مکانی (در فواصل مشخص زمانی) توسط هواپیماها و ماهواره ها می باشد، نقش بسیار ارزنده ای در ارزیابی و پایش تخریب سرزمین و بیابان زایی در مقیاس های محلی، منطقه ای و جهانی دارد. قابلیت های فراوانی که این فناوری ایجاد نموده است (چند طیفی بودن، گستره وسیع دید، رقومیبودن، افزایش روز افزون توان تفکیک طیفی، زمینی، زمانی، رادیومتری، ارزان بودن، پوشش تکراری و تنوع طیفی، سهل الوصول بودن داده ها، دسترسی سریع به نقاط دور افتاده و دقت بالای آنها) سبب ایجاد رویکرد جدیدی در مطالعات مربوط به ارزیابی و پایش بیابان زایی گردیده است.