نقش تشخیصی حافظه ی شرح حال، دلبستگی و هویت در بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تشخیصی حافظه ی شرح حال، دلبستگی و هویت در اختلال استرس پس از سانحه، و اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. در یک طرح علی- مقایسه ای، 24 نفر بیمار مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، 20 نفر بیمار مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و 32 نفر افراد بهنجار، که در متغیرهای سن و جنس همتا و از شرایط اجتماعی و اقتصادی مشابه انتخاب شده بودند، در مطالعه شرکت کردند. طی دو جلسه آزمودنی ها به پرسشنامه ها و تکالیف سیاهه ی افسردگی بک، سیاهه ی اضطراب بک، مقیاس تجدید نظر شده ی تاثیر رویداد، مقیاس دلبستگی، مقیاس سنجش هویت، مصاحبه ی حافظه ی شرح حال و آزمون حافظه ی شرح حال پاسخ دادند. داده های به دست آمده با روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری و تحلیل تشخیصی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد عملکرد افراد سالم در تمام زیر مقیاس های حافظه ی شرح حال، از افراد مبتلا به PTSD به طور معناداری بهتر بود. همچنین نتایج آزمون حافظه ی شرح حال، حکایت از کاهش حافظه ی اختصاصی در بیماران مبتلا به PTSD نسبت به افراد گروه بهنجار داشت. علاوه براین، عملکرد افراد GAD تنها در زیر مقیاس حافظه ی شرح حال رویدادی بزرگسالی از افراد گروه مبتلا به PTSD بالاتر بود. مقایسه ی زوجی گروه ها نشان داد میانگین گروه سالم در سبک دلبستگی ایمن به شکل معناداری از گروه GAD بالاتر و در سبک دلبستگی ناایمن اضطرابی پایین تر از دو گروه بیمار است. نتایج تحلیل تشخیصی نیز نشان داد که میزان موفقیت تابع 7/69 درصد بود. حافظه ی شرح حال تحت تاثیر نشانه های دو گروه بیماری PTSD و GAD قرار می گیرد. با توجه به ارزیابی متغیرهای پیش بین، پیش بینی عضویت گروهی 53 نفر از 76 نفر به درستی انجام شده است. همچنین، تاثیرات متفاوت نشانه های PTSD و GAD بر حافظه ی شرح حال براساس ابعاد دلبستگی و هویتی متفاوت، از مسائل قابل تامل در زمینه ی آسیب شناسی، روش های درمانی و موارد دیگر می باشد.