مقایسه کارایی سه روش درمان متفاوت اندومتریت در گاوهای شیری نژاد هولشتاین

هدف از انجام این مطالعه مقایسه کارآیی درمان اندومتریت درجه 2 توسط داروهای ضد میکروبی و داروی PGF2 بود. در این مطالعه 126 راس گاو شیری در حدود 30 روز پس از زایمان با استفاده از توش رکتال و واژینوسکوپی مورد معاینه قرار گرفته و گاوهای مبتلا به اندومتریت درجه 2 در یکی از سه گروه درمانی ذیل قرار گرفتند. الف) انفوزیون داخل رحمی 2500 میلی گرم اکسی تتراسایکلین 5 درصد (OTC) در دو روز متوالی و مشاهده نوع ترشحات فحلی و یا واژینوسکوپی مجدد، یک هفته پس از درمان و در صورت نیاز تجویز دوز دیگری از OTC و ارزیابی مجدد ترشحات یک هفته پس از درمان دوم. ب) انفوزیون داخل رحمی 50 میلی لیتر از محلول پووایدون آیوداین 5 درصد در دو روز متوالی که روش درمانی و ارزیابی مشابه با گروه الف بوده است. ج) یک، دو یا سه تزریق عضلانی 500 میکروگرم کلوپروستنول به فاصله هر 12 روز یکبار و سپس بررسی ترشحات فحلی و یا 7 روز پس از تزریقات. تمامی گاوها با مشاهده لیزابه شفاف (حداقل 42 روز پس از زایمان) تلقیح گردیده و تشخیص آبستنی در حدود روز 45 پس از تلقیح به روش توش رکتال انجام گرفت. عملکرد تولیدمثلی گاوها براساس اندیس های تولیدمثلی مانند میزان آبستنی، فاصله شروع درمان تا تلقیح منجر به آبستنی و نیز پاک شدن رحم با استفاده از آزمون مربع کای، آزمون فیشر و ضریب چوپروف مورد مقایسه قرار گرفتند. در مطالعه حاضر پاسخ درمانی بهتری از تزریق PGF2 در مقایسه با دو داروی دیگر به دست آمد. همچنین با توجه به سختی عمل انفوزیون داخل رحمی داروها، امکان تخریش رحمی و ایجاد اندومتریت نکروزان توسط OTC و بتادین، هزینه های مربوط به درمان و دامپزشکی و محدودیت استفاده از شیر گاوهای تحت درمان با آنتی بیوتیک ها، به نظر می رسد که تزریق PGF2 روش مناسب تری جهت درمان گاوهای مبتلا به اندومتریت درجه 2 باشد.