تبیین خاستگاه همگانی های زبانی و کاربردهای آن در آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان

تفکر رایج در میان شمار چشمگیری از زبان شناسان و روان شناسان زبان این است که راه حل مسئله ی فراگیری زبان که مسئله ی فرافکنی یا مسئله ی افلاطونی نیز خوانده می شود، در دانش پیشین نهفته است. فرضیه ای که شالوده ی این تفکر را تشکیل می دهد این است که شکاف بین داده های موجود برای کودک (داده های اولیه) و نظام زبانی ای (توانش زبانی) که در او ایجاد می شود، به قدری عظیم است که فراگیری زبان را می توان فقط بر اساس دانش زبانی پیشین تبیین کرد. فرضیه ی دیگری که شالوده ی این تفکر را تشکیل می دهد، این است که یگانه خاستگاه همگانی های زبانی، دانش فطری است. در این مقاله تلاش شده است تا این تفکر رایج از سه جنبه ی کثرت گرا به چالش طلبیده شود: 1) خصیصه های بنیادین دستور همگانی، 2) راه های دستیابی به دستور همگانی، و 3) خاستگاه های همگانی های زبانی. سپس پیامدهای آموزشی این رویکرد کثرت گرا برای آموزش فارسی به غیر فارسی زبانان به تفصیل بررسی شده است.