عملکرد مدیریت نوین روستایی در پایداری اقتصادی سکونتگاه های روستایی

در بعد اقتصادی هدف مدیریت ایجاد فضای مناسبی برای توسعه اقتصادی است که طی آن کارایی، عرضه کالا و خدمات موردنیاز افزایش می یابد و به تبع آن سطح زندگی و رفاه عمومی ترقی پیدا می کند و زمینه های توسعه پایدار اقتصادی عرصه های روستایی فراهم می گردد. این پژوهش از نظر روش شناسی از نوع قیاسی می باشد، که با ترکیبی از روش های کمی و کیفی، و با نگرشی سیستمی و براساس الگوی توسعه پایدار به تبیین عملکرد مدیریت نوین روستایی در روند پایداری اقتصادی روستاهای مورد مطالعه می پردازد، جهت گردآوری داده ها نیز از روش های اسنادی و میدانی استفاده شده است. در راستای بررسی مساله پژوهش از مجموع 37 سکونتگاه روستایی (جامعه آماری)، 18 روستا براساس شاخص های (فاصله از شهر اردبیل و تعداد جمعیت) به عنوان نمونه تعیین شدند و براساس فرمول کوکران 304 خانوار نیز جهت پرسشگری مورد انتخاب قرار گرفتند. نتایج حاصله از پژوهش نشان می دهد که قبل از اجرای اصلاحات ارضی در محدوده مورد مطالعه به تبع سایر نواحی کشور، علیرغم وجود موانع موجود، ساختار اقتصادی روستاها تحت تاثیر مدیریتی به مراتب یکپارچه تر از امروز قرار داشته است، پس از اصلاحات ارضی ساختار سنتی و یکپارچه مدیریت روستایی از بین رفته و نظام اداری اجرایی کارآمدی جایگزین نشده است و از این رو، به دلیل فقدان نگرش سیستمی و یکپارچگی عملکردی، زمینه ناپایداری بیشتر عرصه های روستایی را ایجاد نموده است.