ارتباط خودکارآمدی با خود مراقبتی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک

دیابت نوع یک، یکی از شایعترین بیماری های مزمن کودکان است. کنترل متابولیک و پیروی از رژیمهای درمانی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1، نسبت به کودکان قبل از مرحله ی نوجوانی ضعیف تر است. عدم پیگیری رژیمهای درمانی موجب بروز عوارض کوتاه مدت و بلندمدت در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع 1 می شود. لذا این بیماری مستلزم رفتارهای خودمراقبتی در تمام طول عمراست. به نظر می رسد یکی از مهمترین عوامل موثر بر خودمراقبتی، خودکارآمدی باشد.
مطالعه حاضر، با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی با خودمراقبتی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک انجام گرفته است.
این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد که از دی تا اسفند 1390 به مدت سه ماه انجام شد. جامعه پژوهش را کلیه ی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان کودکان شهر رشت که حدود 50 نفرمی باشند تشکیل داده است. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و با استفاده از پرسشنامه سه قسمتی: اطلاعات دموگرافیک، خودکارآمدی و خودمراقبتی در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک انجام گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی(ضریب همبستگی پیرسون، واریانس یک طرفه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین نمره خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش 79/11±91/32 و میانگین نمره خودمراقبتی آنها 88/15 ±86/131 بود. در این پژوهش ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی مثبت معنی دار را بین نمرات خودکارآمدی با خودمراقبتی، نشان داده است (0001/0P<).
در این پژوهش مشاهده گردید که بین نمره خودکارآمدی با خودمراقبتی همبستگی مثبت وجود دارد. بنابراین خودکارآمدی پیش شرط مهم و اساسی برای انجام موفقیت آمیز رفتارهای خودمراقبتی است؛ لذا استفاده از روش های ارتقای خودکارامدی درنوجوانان دیابتی می تواند در ارتقا خودمراقبتی آنان موثر واقع گردد.