برآورد میزان بهینه تخصیص سرمایه گذاری و نیروی انسانی به بخش تحقیق و توسعه ایران با استفاده از الگوی رشد تعمیم یافته

هدف اصلی این مقاله برآورد میزان بهینه تخصیص سرمایه گذاری و نیروی انسانی به بخش تحقیق و توسعه در اقتصاد ایران با استفاده از یک مدل تعمیم یافته رشد درون زا می باشد. برای دستیابی به این هدف، دو موضوع مورد مطالعه قرار گرفته است. ابتدا به تعمیم مدل رشد درون زا پرداخته که در آن سرمایه گذاری در بخش تحقیق و توسعه به صورت یک متغیر مستقل معرفی شده و برای تولید تکنولوژی جدید الگوسازی گردیده است. در چارچوب این مدل به طراحی مسیر بهینه پرداخته تا به وسیله آن میزان مطلوب سرمایه گذاری فیزیکی و سرمایه انسانی مورد نیاز تعیین گردد. سپس با استفاده از این مسیر بهینه طراحی شده و داده های اقتصاد ایران، میزان هزینه سرمایه گذاری و سرمایه انسانی مورد نیاز در بخش تحقیق و توسعه برای دستیابی به یک وضعیت یکنواخت با رشد اقتصادی 8 درصد برآورد گردیده است. نتایج کاربردی تحقیق نشان می دهد که برای قرار گرفتن اقتصاد ایران در یک وضعیت یکنواخت با رشد 8 درصد، لازم است تا 7/0 درصد از نیروی کار و 8 درصد از درآمد ملی به بخش تحقیق و توسعه اختصاص یابد. این درحالی است که درحال حاضر کمتر از 3/0 درصد از نیروی انسانی و کمتر از 5/0 درصد از درآمد ملی به بخش تحقیق و توسعه کشور اختصاص یافته است.