جستاری بر سر آغاز رمان نویسی در ادبیات اردو

در نیمه دوم سده نوزدهم میلادی، واقع گرایی جایگزین داستان های تخیلی در ادبیات اردو شد. خردگرایی نهضت علی گر و هدفمندیش برای اصلاح، منجر به تحول ادبیات داستانی شد. نذیراحمد و عبدالحلیم شرر، دو نویسنده پیشتاز این نهضت، از پشگامان رمان پرداز اردو به شمار می روند. پنداشت های آیینی و کاربست پنداری آن در رمان هایشان نمایان است. آن ها برای نخستین بار به نقش زن در خانواده و جامعه می پردازند. نذیراحمد، دلزده از غرب، عواقب غربزدگی را هشدار می دهد؛ فریبکاری خرافات و باورهای غلط دینی را نفی می کند. شرر با رمان های تاریخی، اسطوره های اسلامی را به عنوان الگو معرفی می کند و از فریبکاری فرقه های ساختگی می گوید. رتن نات سرشار، فردی هندو، به خوبی با آداب و رسوم مسلمان ها آشناست و زندگی و باورهای آن ها را در قالب تلفیقی رمان و داستان با جزییات نگاری وصف می کند. در این مقاله سعی بر آن است تا به تاثرات برگرفته از فرهنگ اروپا در آثار سه رمان نویس پرداخته شود؛ زیرا تنوع در آثار آن ها منجر به غنی شدن خشت بنای رمان در ادبیات اردو شده است.