بررسی ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار و عوامل استرس زای شغلی در پرستاران بیمارستان های منتخب پلیس

ا ام ر به معنای درایی تعریف می شود در آن فرد اس د از ذ در ا زی د زر د. این شاخص می تواند تحت تاثیر عوامل متعدد فردی و شغلی قرار گیرد. مطالعه حاضر جهت تعیین مهم ترین عوامل مهم استرس زای شغلی و بررسی ارتباط آن ها با توانایی انجام کار در پرستاران صورت گرفت.
مطالعه مقطعی حاضر نتیجه بررسی 103 پرستار 20 تا 40 ساله شاغل در بیمارستان های منتخب پلیس بود. استرس شغلی با استفاده از پرسشنامه ارزیابی استرس شغلی که برای کارکنان مراکز بهداشتی و درمانی طراحی شده و دارای 7 بعد بود، ارزیابی شد. توانایی انجام کار هم با استفاده از شاخص توانایی انجام کار اندازه گیری شد و نمرهی کلی آن با جمع امتیاز پاسخ های داده شده به هفت بعد محاسبه شد.
45/6% و 17/5% از پاسخ دهندگان، سطح توانایی انجام کار خود را به ترتیب در سطوح خوب و عالی گزارش نمودند. بر اساس اظهارات فردی اعضای نمونه، کار بیش از حد، زندگی شغلی، بوروکراسی و محدودیت های زمانی عواملی بودند که بیشترین استرس را در شغل پرستاری ایجاد کردند. یافته ها همچنین نشان دادند که میان شاخص توانایی انجام کار و عوامل ضعف در سازماندهی کاری، ارتباط با مافوق، انتظارات نا به جای بیماران، پاسخ گویی 24 ساعته، زندگی شغلی و خصوصی، محدودیت زمانی، کاغذ بازی، تهدید های قانونی، درگیری با بیماران و خانواده های آن ها و ارتباط با همکاران رابطه منفی و معناداری وجود داشت. در این مطالعه همچنین مشخص شد که نوبت کاران چرخشی به طور معناداری استرس کلی بیشتری نسبت به کارکنان با شیفت کاری ثابت دارند (0/039=P).
نتیجهگیری: استرس شغلی می تواند با شاخص توانایی انجام کار ارتباط داشته باشد. در این مطالعه مشاهده شد، پرستاران با شاخص توانایی انجام کار پایین، برخی از فاکتورهای استرس زای شغلی را بیشتر از پرستاران با شاخص توانایی انجام کار بالا، درک می کنند.