تاثیر فرایند تاغکاری بر روی شاخص های فرسایش پذیری خاک در اراضی ماسه ای تایباد

فرسایش پذیری به عنوان یک ویژگی پویای خاک، به پایداری خاکدانه های خاک و درصد ذرات درشت اولیه که به فرسایش مقاومند بستگی دارد. یکی از عوامل موثر در فرسایش خاک، پایداری خاکدانه ها و مولفه های موثر در آن است. با توجه به وجود ماسه زارهای تثبیت شده بر اثر کاشت تاغ در توالی های زمانی مختلف در منطقه بیابانی تایباد، میزان تغییرات شاخص های فرسایش پذیری خاک سطحی در اثر تغییر ماده آلی، مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور 5 سایت متفاوت بر اساس سن کشت تاغ (41، 28، 19 و 11 ساله و یک سایت شاهد (بدون کشت تاغ) انتخاب شدند. با توجه به افزایش قدمت کاشت تاغ، نتایج نشان دهنده 24% کاهش در مقدار شن، 14% و 8% افزایش به ترتیب در مقدار سیلت و رس است. حداکثر میانگین وزنی قطر خاکدانه ها مربوط به سایت 41 ساله و برابر با 48/2 میلیمتر است. شاخص نسبت رس از 23/5 درصد در سایت شاهد به 3 درصد در سایت 41 ساله و شاخص نسبت رس اصلاح شده ز 21/5 درصد در سایت شاهد به 06/3 درصد در سایت 41 ساله رسیده است. ماده آلی از 05/0 درصد در سایت شاهد به 4/0 درصد در سایت 41 ساله رسید. نتایج نشان می دهد که شاخص میانگین وزنی قطر خاکدانه ها یک روند افزایشی و شاخص نسبت رس و شاخص نسبت رس اصلاح شده یک روند کاهشی را طی کرده است. نتایج کلی این تحقیق بیانگر آن است که فرایند جنگل کاری (تاغکاری) پایداری خاکدانه را افزایش داده و به کاهش فرسایش پذیری خاک منتهی شده است.