اثر کاربرد کودهای آلی در کشت بدون خاک بر ماندگاری پس از برداشت میوه توت فرنگی (Fragaria ×ananassa Duch. cv. Camarosa)

بسترهای کاشت می توانند بر کیفیت و عمر پس از برداشت میوه توت فرنگی اثر بگذارند. در پژوهش حاضر، اثر هفت نوع بستر کاشت شامل بستر پایه (ترکیب 50% کوکوپیت و 50% پرلیت) و بستر غنی شده با 10، 20 و 40 درصد کود آلی ورمی کمپوست و 10، 20 و 40 درصد کود دامی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار روی کیفیت و ماندگاری پس از برداشت میوه توت فرنگی رقم کاماروسا بررسی گردید. میوه های توت فرنگی، در مرحله رسیدن تجاری، به مدت 5 دقیقه در محلول 1 میلی مولار پوتریسین غوطه ور شدند. سپس، سطح میوه ها در هوای معمولی اتاق خشک شد و در ظروف پلاستیکی به یخچال با دمای 4 درجه سلسیوس منتقل شدند. بعد از 15 روز، میزان مواد جامد محلول (TSS)، اسیدیته کل (TA)، نسبت TSS/TA، سفتی بافت میوه و درصد کاهش وزن میوه ها اندازه گیری شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس نشان داد که بستر های کاشت بر سفتی بافت میوه، TA، TSS، نسبت TSS/TA و درصد کاهش وزن اثر معنی داری داشتند. کمترین کاهش وزن مربوط به تیمار 10٪ کود دامی (2/16%) و بیشترین کاهش وزن (36%) در بستر شاهد مشاهده شد. بیشترین مواد جامد محلول میوه (13/19%) در بستر کشت حاوی 40% ورمی کمپوست مشاهده گردید. به دلیل عاری بودن بستر های کاشت بدون خاک از عوامل بیماری زا، هیچ میوه توت فرنگی پیش و پس از برداشت پوسیده نشد. بنابراین، با استفاده از کود های آلی در بستر های کاشت، نه تنها نیازی به استفاده از سموم شیمیایی نیست، بلکه می توان عمر پس از برداشت میوه های توت فرنگی را هم افزایش داد.