اثرات تریتینوئین بر روی سیمای بالینی و هیستوپاتولوژیک مدل موشی اسکلروز متعدد

با وجود پیشرفت هایی که در سال های اخیر در امر درمان بیماری اسکلروز متعدد حاصل شده است، بسیاری از بیماران کمتراز حد بهینه به درمان های موجود پاسخ می دهند. در مطالعات گذشته به اثرات ایمونومودولاتوری تریتینوئین اشاره شده است. هدف این مطالعه بررسی اثرات تریتینوئین بر روی سیمای بالینی و هیستوپاتولوژیک مدل موشی اسکلروز متعدد بود.
در این مطالعه تجربی بیماری آنسفالومیلیت تجربی خود ایمنی از طریق ایمن سازی با پپتیدMOG35-55 و ادجوانت کامل فروند، در موش های ماده C57BL/6 القاء شد. موش های مبتلا در دو گروه 7 تایی قرار گرفتند. 7 سر موش نیز به عنوان گروه سالم در نظر گرفته شدند. درمان با ترتینوئین (25 میلی گرم بر کیلوگرم یک روز در میان) از زمان بروز علایم درمانگاهی در گروه درمانی (روز 12) آغاز گشت. هم زمان، گروه شاهد تنها حلال دارو را دریافت نمودند. علایم تا زمان کشتار موش ها (روز 33) روزانه ثبت گردید. بافت مغز نیز به منظور ارزیابی های نوروپاتولوژی برداشت گردید و مقاطع تهیه شده به شیوه هماتوکسیلین ائوزین و تولوئیدن بلو مارکی رنگ آمیزی شدند. داده ها با آزمون آماری مان ویتنی یو تجزیه و تحلیل شدند.
تجویز تریتینوئین پس از بروز علائم بیماری به طور معنی داری موجب تخفیف بیماری گردید(05/0p<). نتایج هیستولوژیک حاکی از کاهش شدت ادم پارانشیم، ارتشاح سلولی و استحاله نرون ها و دمیلیناسیون در مغز موش های دریافت کننده ترتینوئین نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش بود(05/0p<).
استفاده درمانی از تریتینوئین، ممکن است به عنوان استراتژی سودمند در درمان اسکلروز متعدد مد نظر قرار گیرد.