ایران و آسیای مرکزی: چشم انداز فرهنگی

یکی از مهمترین ابزارهای مورد استفاده کشورها برای تاثیرگذاری بیشتر در عرصه سیاست خارجی، دیپلماسی عمومی است و در این رابطه قدرت نرم، منبع دیپلماسی عمومی تلقی می شود. با گسترش دیپلماسی عمومی، قدرت نرم یک کشور می تواند بهبود یافته و تقویت شود. در این میان، آسیای مرکزی از جمله مناطقی است که به دنبال فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، از جایگاهی روز افزون در مناسبات منطقه ای و بین المللی، برخوردار گشته است و اکنون به عنوان یکی از مهم ترین زیر سیستم های منطقه ای کشورمان به شمار می رود. سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در این منطقه، از یک سو بر پایه عوامل همگرایی در حوزه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، از فرصت ها و زمینه های نفوذ و همکاری، برخوردار است و از طرف دیگر با توجه به عوامل واگرایی با چالش ها و تهدیداتی مواجه می باشد که برآیند این امر، همواره در جهت گیری سیاست خارجی ایران در منطقه آسیای مرکزی، تاثیرگذار بوده است. این پژوهش به دنبال بررسی سیاست فرهنگی ایران در این منطقه و فرصت ها و چالش های آن و نیز، ارائه الگویی مناسب برای سیاست فرهنگی موفق در منطقه آسیای مرکزی، با توجه به امکانات و ابزارهای جمهوری اسلامی ایران می باشد.