رده بندی و آسیب شناسی پژوهش های سبک شناسی فارسی و راه حل های پیشنهادی

مساله اساسی که پژوهش حاضر بدان می پردازد، رده بندی و شناخت آسیب های مطالعات و پژوهش های انجام شده در حوزه سبک شناسی فارسی است با طرح این پرسش ها که مطالعات و پژوهش های انجام یافته در سبک شناسی فارسی در چه شاخه هایی از سبک شناسی قرار می گیرد؟ این پژوهش ها چه کاستی هایی دارند و برای خروج از وضعیت رکودی که سبک-شناسی فارسی دچار آن است چه راه حل هایی می توان ارائه کرد؟ در پاسخ به این پرسش ها ابتدا مطالعات و پژوهش های مربوط به سبک شناسی را در دو شاخه سبک شناسی تاریخی و صورتگرا دسته بندی نمودیم و سپس غلبه ذهنیت تاریخ ادبی، فقدان پشتوانه نظری و عدم استفاده از دانش زبان شناسی در مطالعات سبک شناسانه، بریده بودن ارتباط متن از بافت موقعیتی اش و عدم توجه به نقش یا کارکرد ویژگی های سبکی در درک و دریافت عمیق تر و بهتر متن، و منفرد و سرگردان بودن پژوهش ها را به عنوان آسیب های سبک شناسی فارسی تشخیص دادیم. در پایان، توجه پژوهشگران به کارآمدی دانش سبک شناسی، شناخت و به کار گیری شاخه های جدید سبک شناسی و بازیابی ابزارهای مناسب جهت تجزیه و تحلیل متون فارسی با معرفی مهم ترین رویکردهای سبک شناسی؛ صورتگرایی، نقش گرایی، زنانه، انتقادی، شناختی و تاریخی، و در اولویت قرار دادن سبک شناسی گونه ها را به عنوان راه حل های پیشنهادی ارائه نمودیم. هدف مقاله برداشتن گامی در جهت خروج از وضعیت رکودی است که سبک شناسی فارسی دچار آن است.