تاثیر یک دوره فعالیت بدنی بر مقادیر IGF-I و IGFBP-3 سرمی کودکان مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتیک

با توجه به اهمیت محور GH/IGF-I و وجود گزارش هایی مبنی بر تاثیر فعالیت بدنی روی شاخص های این محور در کودکان سالم، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر یک دوره فعالیت بدنی 8 هفته ای بر این محور در کودکان مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتیک (ISS) انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی، 14 کودک (4 دختر و 10 پسر) مبتلا به ISS با سن تانر ≤ 1 به طور تصادفی به دو گروه کنترل (7 نفر) و مداخله (7 نفر) تقسیم شدند. آمادگی قلبی-تنفسی آزمودنی ها با استفاده از آزمون بروس روی تردمیل سنجیده شد. حداکثر مسافت استقامت (به متر)، به عنوان معیار ظرفیت ورزشی در نظر گرفته شد. برنامه فعالیت بدنی شامل فعالیت ها و بازی های ورزشی مناسب سن کودکان، همراه با دویدن، پریدن، و فعالیت های ورزشی رقابتی بود. شدت فعالیت بدنی با استفاده از ساعت مچ بند پولار در محدوده 40 تا 60 درصد حداکثر تواتر قلبی کنترل شد. گروه کنترل به طور همزمان در کلاس نقاشی شرکت کردند. مقادیر IGF-I و IGFBP-3 در ابتدا، پس از 5 هفته و پس از 8 هفته مداخله اندازه گیری شدند. جهت تحلیل آماری، از Repeated Measures استفاده شد. سطح معنی داری 05/0>p در نظر گرفته شد.
مقادیر IGF-I در ابتدای مطالعه، هفته 5 و هفته 8 در گروه مداخله به ترتیب 171، 110 و 93ng/dl (03/0p=) و در گروه کنترل به ترتیب 100، 99 و 74 ng/dl (03/0=p) بود. مقادیر IGFBP-3 در ابتدای مطالعه، هفته 5 و هفته 8 در گروه مداخله به ترتیب 2401، 1763 و 1861 ng/dl و در گروه کنترل به ترتیب 2004، 1288 و 1535 ng/dl بود (05/0