مقایسه اثرات تعدیل ایمنی میکروپارتیکل های کیتین با میکروپارتیکل های کیتوسان بر سوسپانسیون سلولی غدد لنفی موش های آلوده به انگل لیشمانیا ماژور

در مورد خواص تعدیل ایمنی کیتین در مقایسه با کیتوسان تناقضاتی وجود دارد. برای پاسخ به این تناقضات، تاثیر میکروپارتیکل های کیتین را در مقایسه با میکروپارتیکل های کیتوسان بر تحریک سوسپانسیون سلولی آلوده به انگل لیشمانیا مورد مطالعه قراردادیم.
در این تحقیق که به روش تجربی انجام پذیرفت، موش های Balb/c با 105 × 2 پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در فاز ایستایی، در قاعده دم و به طریقه داخل جلدی آلوده شدند و پس از دوهفته با روش PCR آلودگی موش ها تائید گردید. سپس سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا از غدد لنفی موش ها جدا شد. از میکروپارتیکل های کیتین که با سونیکاسیون و عبور دادن از صافی تهیه شده بودند و اندازه آنها با Master sizer بررسی شده بود، برای تحریک سلولی استفاده گردید. در نهایت غلظت سایتوکاین های TNF-α و IL-10 به روش الایزا در سوپرناتانت کشت سلولی اندازه گیری شد.
تحریک با میکروپارتیکل های کیتین افزایش معنی دار تولید TNF- α و همچنین IL-10 را در مقایسه با کیتوسان نشان داد (001/0>p).
به نظر می رسد که میکروپارتیکل های کیتین قادر به تحریک تولید TNF-α و IL-10 در سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا باشند و احتمالا بتوان از آن به عنوان یک ایمونومدولاتور در واکسیناسیون و یا درمان ضایعات لیشمانیایی بهره گرفت.