مدلیابی روابط بین رهبری اخلاقی و حاکمیت بالینی با توانمندسازی روانشناختی در پرستاران

رهبری اخلاقی به عنوان رویکرد نوینی در چشم انداز رهبری پا به عرصه ظهور گذاشته و با اولویت دادن به اخلاقیات در سازمان، زمینه را برای ایجاد و ارتقای اثربخشی فردی و سازمانی فراهم نموده است. در همین راستا، پژوهش حاضر با هدف مدلیابی روابط بین رهبری اخلاقی و حاکمیت بالینی با توانمندسازی روانشناختی در میان پرستاران بیمارستانهای دولتی شهر کرمانشاه در سال 1393 انجام شد.
روش پژوهش توصیفی- پیمایشی بود. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران بیمارستان های دولتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر کرمانشاه (550 نفر) بود که با استفاده از شیوه نمونه گیری تصادفی ساده، 163 نفر به عنوان نمونه انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های رهبری اخلاقی، حاکمیت بالینی و توانمندسازی روانشناختی بودند که روایی و پایایی آن ها، بررسی و مورد تایید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد.
نتایج نشان داد که روابط رهبری اخلاقی با حاکمیت بالینی (01/0P<) و توانمنسازی روانشناختی (01/0P<) معنادار است. همچنین بین حاکمیت بالینی با توانمندسازی روانشناختی (05/0P<) رابطه معناداری وجود داشت. بر اساس نتایج پژوهش، رهبری اخلاقی به صورت مستقیم و با واسطه حاکمیت بالینی بر توانمندسازی روانشناختی پرستاران تاثیرگذار بود (05/0P<).
تکیه بر اخلاقیات و رهبری اخلاقمدار در بیمارستان، ضمن آمادهسازی فضا و بافت برای افزایش اثربخشی رویکرد حاکمیت بالینی، احساس توانمندسازی روانشناختی را در پرستاران ارتقاء میدهد. بر این اساس، ضرورت توجه به مباحث اخلاقی در بیمارستان احساس میشود.