بررسی تاثیر ناهمگنی بافت ریه بر توزیع دز نقاط قبل و بعد از ریه در الکترون درمانی

با توجه به استفاده وسیع از باریکه های الکترونی در تابش دهی ناحیه قفسه سینه و امکان قرار گرفتن تمام یا قسمتی از بافت ریه در مسیر این پرتوها و همچنین عدم قطعیت های قابل توجه در محاسبه میزان دز به علت وجود این بافت ناهمگن، بررسی تاثیر ناهمگنی ریه بر توزیع دز نقاط قبل و بعد از ریه در الکترون درمانی ضروری است.
صفحات چوب پنبه ای معادل بافت ریه، با ضخامت های مختلف 1، 2 و 3 سانتی متر درون فانتوم آب قرار گرفتند و برای انرژی های 9 MeV، 12 MeV و 15 MeV تولید شده توسط دستگاه شتابدهنده خطی زیمنس پریموس پلاس و در میدان های 2r = 5، 10×10 و 15×15، دزیمتری مطلق با اتاقک یونش PPC40 قبل و بعد از این صفحات انجام شد. در این مطالعه نیمه تجربی، ضرایب تصحیحی با استفاده از روش SSD موثر محاسبه و در داده های اولیه اعمال شد. برای انجام مقایسه های بعدی جهت بررسی صحت روش CET، دزیمتری در عمقهای 5/1، 8/1، 2/2، 5/2 و 5/3 سانتی متری درون فانتوم همگن آب نیز صورت گرفت.
پس از اعمال ضرایب تصحیح در داده های اولیه، به ازای هر سه ضخامت از بافت ناهمگن، در تمامی انرژی ها و میدان ها، میزان دز قبل از ناهمگنی، از دز نقطه متناظر هم عمقش در محیط همگن، کمتر و میزان دز بعد از ناهمگنی از دز نقطه متناظر هم عمقش در محیط همگن، بیشتر است. همچنین، درصد خطای تعیین دز به روش CET نسبت به اندازه گیری مستقیم، در میدان 2r = 5 و در انرژی 9 MeV نسبت به سایر انرژی ها و میدان ها بالاتر است و در همه انرژی ها، در میدان 2r = 5، با افزایش ضخامت بافت ناهمگن، درصد خطای روش CET افزایش می یابد.
بافت ناهمگن معادل ریه باعث کاهش دز جذب نقاط قبل از ناهمگنی و افزایش دز جذب نقاط بعد از آن (نسبت به نقطه متناظرش در محیط همگن) می شود. همچنین در انرژی و میدان کوچکتر درصد خطای روش CET به صورت معنی داری بالاست و بکارگیری آن در موارد مشابه توصیه نمی شود.