آسیب شناسی سلامت نظام آموزش عالی و ارائه چارچوبی برای ارتقای سلامت نظام دانشگاهی

به اعتقاد بیشتر متفکران، فساد یک بیماری انکار ناپذیر در همه حکومت هاست که در بیشتر دولت های جهان سوم، دیگر یک پدیده بیرونی تلقی نشده و پدیده ای درونی است که از خود تغذیه می کند. این مقاله به منظور شناسایی و سنخ شناسی فساد در مراکز و موسسه های آموزش عالی کشور سامان یافته و در پی پاسخ به این پرسش است که دانشجویان و اساتید و کارکنان دانشگاه ها چه دیدگاهی از فساد در مراکز آموزش عالی ایران دارند. این مقاله، تحقیقی کمی– کیفی است که از جنبه هدف، کاربردی و تا حدی توسعه ای بوده و از لحاظ ماهیت، نوعی مطالعه توصیفی و پیمایشی محسوب می شود و به منظور شناسایی و کشف انواع مختلف فساد در دانشگاه های کشور در ابعاد مختلف آموزشی و پژوهشی، اداری، غیر اخلاقی و غیر هنجاری و اقتصادی و مالی، به روش مطالعه اکتشافی متکی بر ابزار مصاحبه با گروه های کانونی و پرسش نامه حاصل گردیده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که از منظر پاسخ دهندگان، به ترتیب فساد آموزشی و پژوهشی، اداری، اخلاقی و غیر هنجاری و مالی در اولویت قرار داشته و گونه هایی از فساد همچون پارتی بازی و سوء استفاده های مختلف در چاپ و داوری مقالات علمی، پارتی بازی در دادن امکانات، بورس کردن در داخل و خارج بر اساس معیارهای غیر علمی، بده بستان های سیاسی و حزبی در انتخاب مدیران و اساتید، سوءاستفاده از موقعیت شغلی و سیاسی برای دریافت مدرک تحصیلی، تبعیض و سوءاستفاده های مالی از مهم ترین انواع رایج فساد در نظام آموزش عالی کشور می باشد.