بررسی تطبیقی عناصر کالبدی محله های قدیمی شیراز با شاخصه های رویکرد CPTED

فضای همسایگی و محله، موضوعی است که در معماری معاصر شهرها به فراموشی سپرده شده است. با توجه به افزایش کمی محله ها و هم چنین افزایش نگاه یک سویه کالبدی به آنها، از امنیت آنها کاسته شده و در نتیجه ظرفیت جرم خیزی، در فضاهای مسکونی و ترس از وقوع جرم در ساکنان محله ها، افزایش یافته است. در طراحی محیطی، رویکرد CPTED یکی از کارآمدترین رویکردها در مبحث افزایش امنیت است. محور اصلی این مقاله بررسی میزان مطابقت عناصر کالبدی محله های قدیمی شیراز با شاخصهای رویکرد CPTED است. روش تحقیق ترکیبی از روش های توصیفی و تحلیلی، تفسیری تاریخی است که اطلاعات مورد نیاز با استفاده از ابزارهای برداشت تصویری سامانمند، چک لیست های نظارتی و منابع اسنادی گردآوری شده است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که اصول به کاررفته در طراحی محله های تاریخی شهر شیراز به اصول پایدار این رویکرد نزدیک است. این پژوهش مدخلی را برای بومیسازی رویکردهایی کارا از این دست ارائه میدهد که میتواند به افزایش امنیت محله های مسکونی کمک شایانی کند. دسترسی به این هدف که موضوع جستار این تحقیق بوده است در قالب نتیجه گیری ارائه شده است. بر این مبنا، با توجه به هویت محله های مسکونی ایرانی، راهکارهایی بر اساس رویکرد CPTED ارائه شده است که در نظر گرفتن آنها در روند طراحی، میتواند به افزایش امنیت محله های مسکونی طراحی شده، متناسب با هویت ایرانی منجر شود.