اثر ایندومتاسین بر کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول در موش صحرایی نر

سیکلو اکسیژناز آنزیم محدودکننده سرعت تولید پروستاگلاندین ها است و به دو ایزوفرم سیکلو اکسیژناز-1 و سیکلو اکسیژناز-2 وجود دارد. مطالعات قبلی نشان داده اند سیکلو اکسیژناز نقش مهمی در پیشرفت صرع دارد. با این حال دخالت سیکلو اکسیژناز-1 در بیماری زایی صرع کاملا شناخته شده نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ایندومتاسین (مهار کننده غیر اختصاصی سیکلو اکسیژناز) بر کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول در موش های صحرایی طراحی گردید.
کیندلینگ که یک مدل مزمن صرع است با تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول (5/37 میلی گرم بر کیلوگرم) هر 48 ساعت یک بار در تمامی گروه ها به تعداد 13 بار ایجاد شد. در گروه های پیش درمان، تزریق داخل صفاقی ایندومتاسین (5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم) بیست دقیقه قبل از هر جلسه تزریق پنتیلن تترازول انجام گرفت. در گروه شاهد توئین 20 به عنوان حلال استفاده شد.
تزریق مکرر پنتیلن تترازول پس از 13 جلسه سبب القاء کیندلینگ در حیوانات گروه کنترل شد. پیش درمان با ایندومتاسین (5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم) نمرات کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول را به صورت معنی داری کاهش داد.
ایندومتاسین به طور نسبی میانگین نمرات کیندلینگ را در موش های صحرایی کاهش داد که بیان گر دخالت آنزیم سیکلواکسیژناز در ایجاد تشنج است. به نظر می رسد مهارکننده های سیکلواکسیژناز می توانند یک انتخاب مناسب جهت درمان صرع باشند.