کیفیت تعامل معرفت عقلی و عرفانی در معرفت شناسی صدرا

معرفت عقلی و عرفانی علی رغم تفاوت هایی که در روش رسیدن به معرفت دارند که در یکی از استدلال عقلی و در دیگری از شهود و مکاشفه استفاده شده است؛ دو مقوله جدا از هم نبوده و با یکدیگر تعامل دارند. از نگاه صدرا مجرد شهود بدون برهان کافی نیست و از طرفی آن چه راوی با برهان بدان دست یافته بود، با چشم شهود مکاشفه کرده است. از سویی عقل از دریافت کنه حقیقت اشیاء ناتوان است و با عرفان می توان به دریافت حقیقت اشیاء نائل شدو از سویی دیگر عقل خالص منکر کشف و شهود نیست و برای کشف درست از نادرست می تواند ملاک و معیار باشد. به نظر می رسد معرفت شناسی صدرایی در همه حوزه های آن در هم تنیدگی زیادی با مساله وحدت عاقل ومعقول دارد.ملاصدرا با تلفیق این نظریه با اشتداد وجود شناختی نفس در فرآیند حرکت جوهری مدعی وجود تعامل حداکثری بین معرفت عقلی وشهودی است.